"LULJA LA LULISHTEN"ADEM BERISHA

First topic message reminder :

LULJA LA LULISHTEN
- Vrushkuj elegjikë -
Botoi: Shtëpia botuese “BERATI” Prizren
Qershor 2010

Titulli i origjinalit:

LULJA LA LULISHTEN
Autor
Adem Berisha
ademgjurgjeviku@hotmail.com


Redaktor
Këze (Kozeta) Zylo

Lektor :
Halil Xani

Kopertinën dizajnoi
Autori

Thyerja kompjuterike
Autori


P Ë R K U S H T I M

Ky libër i kushtohet mbesës sime DIELLZA Agron BERISHA në shenjë dhimbjeje e pikëllimi të pashuar për humbjen tragjike të jetës së saj në moshën rreth njëmbëdhjetë vjeç, mu atëherë kur sapo filloi të shijonte atë.
Ajo ishte shpirti i shpirtit tim.

P A R A T H Ë N I E E A U T O R I T

Me këto pak fjalë në këtë parathënie, nuk dua që shkrimeve të përfshira në këtë libër të iu bëj ndonjë analizë e aq më pak vlerësim nga aspekti artistiko-letrar duke qenë se një gjë e tillë më së paku më takon mua si autor i një pjese të mirë të këtyre shkrimeve.
Qëllimi im kryesor i të shkruarit të kësaj parathënieje është që gjithë atyre të cilët kanë durimin dhe vullnetin e mirë për të lexuar, do të thosha këtë fletushkë, pra lexuesve të nderuar që njëherësh janë edhe vlerësuesit më meritorë, të paanshëm dhe objektivë, para se të lexonin atë, të iu ofroj një pasqyrë të shkurtër të motivit dhe përmbajtjes së saj. Pas shkrimeve të mia në përmbledhjet “Krenaria dhe pikëllimi” dhe “Përballje”, për të ndërprerë trendin e shkrimeve të natyrës siç është shkruar në ato përmbledhje dhe për të ngulfatur idenë e të shkruarit e të kënduarit në forma më të ndritura, shpërtheu një motiv i ri shtesë si shtytës për të bërë disa poezi apo vjersha që esencialisht nuk dallojnë edhe shumë prej njëra tjetrës, të cilat përshkohen nga karakteri elegjik si një prej formave të letërsisë e cila tek ne deri në kohët e fundit nuk ishte edhe shumë e pasur. Duke qenë se jeta është një arenë lufte ku pa ndërprerë luftohet me sprovat dhe sfidat e saja, shpesh ndodhin edhe gjëra të cilat kushtëzojnë mënyrën e sjelljes, punës dhe vet jetës së njerëzve, siç janë në shumë raste edhe fatkeqësitë e shkaktuara nga vet faktori njeri e veçmas nga një numër të rinjsh të papërgjegjshëm që ngasin makinat ne shume raste edhe duke mos poseduar patentë shoferi. Si pasojë e veprimeve të këtilla edhe unë si gjysh kisha fatin e keq kur në aksident komunikacioni humba mbesën time të dashur, Diellzen e cila ende nuk kishte mbushur njëmbëdhjetë vjet, të cilës i kushtova ciklin e parë të librit,“Kuptoje dhimbjen time”.
Ky rast tragjik më mori me vete gjithë idetë siç kam potencuar edhe në vargjet :

“Ide më s’më ka mbetur
të shkruaj as të këndoj,
pa ty që tashmë më ke tretur
jetën nuk mund ta imagjinoj.”.
(... Fjalë të fundit)

Kjo humbje ishte faktor kyç për të zbrazur tërë llavën vullkanike nga brendia ime shpirtërore në formë vrushkujsh elegjikë por edhe një shpresë që sadopak të ndikohet tek shumë njerëz e veçmas të rinj të cilët do të duhej vetëdijesuar para se ata vet të bëhen prindër apo gjyshër. Shpresoj që vargjet në vazhdim sadopak do të prekin ndërgjegjen e gjithë ngasësve të makinave kur të kihet parasysh se:

“Këtë lajm të zi po të merrte dielli
për një çast dritën do e ndalte,
obligim kish ndaj këtij ylli
një minutë dhe ai t’ia falte.
. . .
“Të gjithë zogjtë këngën do të ndalnin,
së kënduari do të pushonin,
një ditë zi për të do të mbanin,
në vend të këngës do të vajtonin.
(...Premia)

“Lumenjtë rrjedhën kanë ndalur sot,
duket sikur edhe ata do të shterojnë,
uji iu është shndërruar në lot
vallë, edhe lumenjtë mund të lotojnë?!
(,,,Ç’do të ndodhë sot?!)

Por edhe ato:
“Shumë zemra sot do të pëlcasin
si bombat kur eksplodojnë,
në kupë të qiellit do të bërtasin
zgjohu! Zgjohu! Oooj Diellza jonë”!
(po aty)

Si çdo herë që e kishim në traditë, as tash nuk mungon bashkëndjesia dhe solidariteti i bijave e bijve dhe motrave e vëllezërve anë e mbanë globit kështu që pas publikimit të shkrimeve të mia kushtuar këtij engjëlli te të dy botëve nëpër forume e faqe tjera shqiptare të internetit, vërshuan me shkrimet e tyre duke i kushtuar edhe ata vargje që burojnë nga thellësia e shpirtit dhe zemrës së tyre.
Një numër syresh i mblodha dhe nxora ciklin e dytë të këtij libri, “Zemërbardhët për Diellzen”. Kanë shkruar poetë e jo poetë, djem e vajza dhe moshatarë të Diellzës të cilët më së rëndi e kanë përjetuar humbjen e bashkëmoshatares së tyre.
Vlen për të theksuar vargjet e poetit Shaban Cakolli kur thotë:

“Njomzë e xhaxhit plot gjallërim
përherë do mbetesh në vargun tim
derisa të shihemi bashkë n’amshim”.

Por edhe fjalët e tij:
“Lexues të nderuar, nëse ndonjëherë e kam pasur rëndë të shkruaj, atë peshë e ndjeva sot kur fillova të shkruaj për engjëllushen Diellzë. Ndjeva një dhimbje në kraharor dhe nga brenda sikur gufonte një llavë vullkani”.

Edona Rexhepaj nga Prishtina ndër të tjera shkruan:
“Errësira ka mbështjellë çdo gjë
me velin e saj të zi,
unë në skaj të botës strukur
Diellzen time ..”.

Ndërsa shkrimtarja dhe veprimtarja e njohur nga Nju Jorku, Këze (Kozeta) Zylo midis tjerash shkruan:
“O Diellzë e artë
qe me fiejza dielli ngrohe shpirtin tim
si engjëll më shfaqesh kurorë artë
nga sytë e tu bota merr shkëlqim”.

Kurse poetja e mirënjohur nga mërgimi, përkatësisht Gjermania,
Alma Papamihali në poezinë kushtuar Diellzës, midis tjerash thotë:

“Nëse një ditë nuk u ndje dielli,
ndodhi veç pak, për një moment
për aq sa ujë kërkonin fushat,
për aq sa lotët mbushën lumenjtë...”.

E unë përmes pak vargjeve konstatoj se :

“Ai që në sfida e vuajtje të jetës
të përvuajturin ngushëllon e i del karshi,
më e lartë se maja e kullës së Babilonit
është qenia dhe humanizmi i tij”.

Dhe për fund më mbetet vetëm të Ju udhëzoj drejt brendisë së librit dhe falënderimit publik drejtuar gjithë atyre që bashkëndien me mua dhe familjen time e në çfarëdo mënyre na ngushëlluan. Njëherësh dua që të falënderoj lexuesit e nderuar për durimin dhe kohën e tyre të çmuar që i kushtuan këtyre shkrimeve të mia, të cilët kanë edhe të drejtën e komentimit dhe shprehjes së pikëpamjeve të tyre lidhur me të njëjtat e të cilat komente dhe pikëpamje në çdo rast unë i mirëpres dhe respektoj.
Autori: Adem Berisha2

URË MAGJIKE

Ndonëse fati kështu e desh
të ikësh atje në përjetësi,
unë nuk kam si të hesht
por, prapë do të shkruaj për ty.

Tash që je një sarafin*
në fronin e perëndisë,
të gjithë për hyjneshë të dinë
si një krijesë të vet madhërisë.

Ti je pjesë e mirësisë
së gjithë rinisë shqiptare
që është më e shkëlqyera
dhe ka zemër të madhe.

Ti u bëre edhe urë magjike
e miqësive të reja,
fenomen i kësaj mirësie
nga të lindi ideja?

Ti bashkove shpirtrat
që kanë zemra të mëdha,
ndriçove dhe gjithë hapësirat
gjithandej ku drita s’kishte ra.

Për shumë vëllezër e motra
nga mbarë kjo shqiptari,
ti u bëre simbol dashurie
të gjithë i bashkove, si të ishin një.

Diellzë, tash je e gjithë shqiptarëve
që shkruajnë, por edhe qajnë për ty,
ti je simbol i së mirës e të mbarëve
nga të erdhi gjithë kjo madhështi?!

Shpirtrat zemërbardhë
përherë qe të mbajnë në kujtesë,
jetën ta kenë të lumtur e të mbarë
e fati përherë le të iu buzëqeshë.

Ti diellzushë e dashur sot
para të tjerëve ke një përparësi:
të lutesh tek i madhi zot
për gjithë vajzat e gjithë djemtë e rinj.
Sarafin* - engjëll vështrues

GJAKU QË NUK KA ÇMIM

Pas qershorit të 2006-ës
kurrë s’do të jem’ ata që ishim,
pas mbytjes tuaj o engjëll
nuk do të kem’ kënaqësinë që kishim.

Zoti s’ka thënë fëmijë të mbyten
siç naivët dinë të thonë,
kush ka drejtë t’i shkurtojë jetën
bukurisë e të ardhmes sonë?!

Jeta jote është shumë e shtrenjtë,
nuk paguhet as me flori,
jo, jo! as Evropa e as Amerika
nuk na vlejnë asgjë pa ty.

Gjaku i yt që s’bëhet ujë
e për ne s’ka kompensim,
jo nuk bëhet as coca – colë
ai është gjak që nuk ka çmim.

Kush këtë ndryshe e interpretoftë
nga ajo ç’ është e vërtetë,
edhe ai këtë e përjetoftë
tek më të dashurit që ka në jetë.

BRITMA E TOKËS

Kur Diellzën dheu i zi brenda ngujoi,
deri në kupë të qiellit edhe toka bërtiti,
nga kënaqësitë e jetës fëmijërore të privojë
nuk desht, por diç të ndryshonte nuk arriti.

Atëherë iu lut të madhit zot
këtë engjëll të pranojë pranë tij,
miqtë e të dashurit të mos derdhin lot,
por le të luten e t’i kushtojnë poezi.

Zemërbardhët sikur pranuan këtë porosi,
ndjenjat më njerëzore i vunë edhe në letër,
me solidaritet e zemërbardhësi
dëshmuan vetën si edhe çdo herë tjetër.

Ç’KUPTIM KA JETA PA TY?!

Diellzë, ti u linde qe të jetoje,
jo të vdisje, përherë të na leje në zi,
diellin ti Diellzë shumë e doje,
ndaj nëna Qerime të la emrin e tij.

Sot u mbushën tri VJETDRITË
që kur dita pa ty dhimbshëm agoi,
sot dielli do të duhej të pushonte një ditë
këtë botë të mos e ngrohë e ndriçojë.

Drini i Bardhë sot do të bëhet i zi
e uji do t’i shndërrohet në lot,
peshqit që lahen në ujin e tij
edhe ata kanë për të qarë sot.

Lulet që lulëzuan kësaj pranvere
aromën e tyre sot nuk do të lëshojnë,
bilbilat do të pushojnë së kënduari kësaj here
ikjen tuaj n’amshim, rëndë do të përjetojnë.

Shkolla ku ti shkoje çdo ditë
e ditari që tashmë emrin tënd nuk mbanë,
bashkë me pesat që për vite kishe radhitë
veçanërisht sot, një ditë të rëndë e kanë.

Unë kafen e mëngjesit si atëbotë
kur ti ma sillje me plotë dashuri,
e piva, por lezetin nuk ia dijta dot
nga lotët që pa pushuar më rrjedhin si shi.

Lulet qe mbi varr të vendosa sot
plotë mall i putha sa e sa herë,
të tërat më parë i bëra qull me lot
ty, nuk munda të puthja si ngaherë.

Rahovec, më 28. 06. 2009.

POROSI TË SHPIRTIT TË SHENJTË

Më duani, më kujtoni, por të mos më qani
në zemrat tuaja, përherë të më mbani.

Më mbani në përqafim sikurse dikur
kështu ishte fati im, kurrë i pa imagjinuar.

Do më keni pranë vetës sa herë që më kujtoni
prapë t’i buzëqeshni jetës, atë duhet ta jetoni.

Po derdhet lot për mua, nga vetja do më largoni
qëndrimin në parajsë do të ma vështirësoni.

Nuk dua të ju shoh asnjëherë të mërzitur
mallin për mua mos mbani, si zjarr të fashitur.

Trupi im i njomë, i qetë prehet këtu
ku herët apo vonë do të jeni edhe ju.

Këtë jetë që po rifillojmë, këtu në përjetësi
tok do e jetojmë, s’ndahemi dot përsëri.

Shmangni hidhërimet që kishit në atë botë
kthehuni gëzimeve, serish këtu do të jemi tok.

Kur mbi ju diçka shndrin si rrezja
padyshim jam unë, engjëllusha Diellza.

LULJA MBOLLI LULEN

Atë njëzetetetë qershor si sot
e kujtoj, parafytyroj, e mallkoj ...
askush nuk del të më thotë
përse vallë, duhet prapë të jetoj?!

Hajt thashë, mora çiftelinë e i rashë.
I rashë e me të desha të këndoj.
Jo, jo thashë, shumë herë thashë
sot, dua vetëm të vajtoj.

I tretur në mendime i rava sa i rava
derisa gishtat më nuk punonin,
në vajë të tërën me lot e lava,
m’u duk se edhe telat po vajtonin.

Me zë thërras Diellzën time
që shpirtin si dikur të ma qetësojë,
askush nuk i bëzan thirrjes sime
prapë, njëzetetetë qershorin fatal kujtoj.

Ajo herët, shumë herët më iku
ende pa mbushur njëmbëdhjetë vjet,
këtë nuk do t’ia doja asnjë armiku,
këtë fat të zi, askush të mos e ketë.

Kafja atëherë që më solli
si sot më rri në kujtesë
e trëndafili që ajo vetë mbolli
përjetësisht ngushëllim do të më mbes.

Nga ai do të këpus nga një lule
e do të kënaqem me erën e saj,
me të do të shëtis pranë shkollës
dhe do të tretem e mbytem në vaj.

Z G J I D H J E

Mbretëreshë bukurie e të dashurisë
si Afërditën që ishte në antikë,
ty të kisha dhuratë prej perëndisë
ti edhe errësirën më bëje dritë.

Tash që ke ikur nga kjo botë,
mua më le si zogun e vetmuar,
tjetër isha dje e krejt tjetër jam sot
ka njeri tash për të më ndihmuar?!

Të ndez një cigare duhan
prapë gjendjen nuk do të ndryshoj,
të bëhem tjetër nga ai që jam
nuk e vlen këtë vetes të ia lejoj.

Të ia fusë verë e raki,
të dehem e të bëhem tapë,
më shumë do të mallëngjehem për ty,
dhimbja e pikëllimi do të vazhdonin prapë.

Me mall e dashuri të paepur
për ty përjetësisht i mbushur do të jam,
të bie në gjumë kinse për të fjetur
gjumin të qetë kurrë nuk mund të kam.

Të thërras me tërë forcën time,
pak forcë tash më ka mbetur,
tragjikisht t’i jap fund edhe jetës sime
vallë, do të ia vlente për të vdekur?!

Jo! Dua të jetoj me gjithë të dashurit e mi,
ata që më duan e unë që i dua shumë,
ndonëse do të shkruaj, këndoj e lotoj për ty
në fund, tek ty në parajsë do të vij edhe unë.

Shaban Cakolli shkruajti:KOHA NUK SHERUAKA PLAGËT

Thonë se “koha shëron plagët”
por jo gjithmonë kjo është e vërtetë
jeta paska edhe plagë të tilla
që nuk shërohen dot kurrë për jetë.

Ndonëse ditët po kalojnë
kurrsesi dhimbja s’pakësohet,
ajo s’bie nga intensiteti
veç sa vije e më shumë shtohet.

Secila ditë që zbardhë e ngryset
diçka tuajën më përkujton
nga kujtimet e panumërta
oj shenjtëri që na i ke lënë.

Nuk ka datë me ty që s’lidhet
diç të veçantë që nuk shënon,
assesi forca s’mund të mblidhet
gjithë këtë dhimbje të lë me një anë.

Kur në fillim të muajit shtator
shkolla mësimet do të fillojë,
nuk kam forcë që shoqet tuaja
kah shkojnë në shkollë unë të shikoj?

Dhe, më njëzetenëntë shtator
me shpirt të vrarë do të përkujtoj,
ditëlindjen tënde si ditë të shenjtë
me një gotë helm do të festoj.

KOMPLIMENTE SHABAN SHUM E BUKUR

BASHKËNDIESIA

Kur lotët si krua të rrjedhin
për atë që tashmë të mungon,
të vije se trupi flakë të ndizet
e zemra si bombë të eksplodon.

Por, kur miqtë me dashamirësi
të gjendën pranë e të shoqërojnë
pikëllimi të shndërrohet në krenari
e vuajtjet të bëhet se nuk ekzistojnë.

Kur miqtë të rrethojnë nga çdo anë
nuk ke si të ndjehesh i vetmuar,
ndonëse më të dashurin nuk e ke pranë
prapë vëren që ke përse duhet jetuar.

Ai qe në sfida e vuajtje të jetës
të përvuajturin ngushëllon e i del karshi,
më e lartë se maja e Kullës së Babilonit
është qenia dhe humanizmi i tij.

flm,kjo eshte permbledhja LULJA LA LULISHTEN,nga Adem Berisha

ILAÇHELMI I SHPIRTIT TIM

Pse ike atje . . . në pa kthim pa mua?
çfarë bëj tash unë pa ty?!
Më thoje: “babush ty shumë të dua”
vallë, kur do të terën këta sytë e mi?!!!

Dielli më nuk është diell e as hëna hënë
ç’prej se ti ike atje . . . në amshim,
shpirtvrarë e zemërshkrumb më ke lënë
o yll, o diell, o hënë... o ilaçhelmi i shpirtit tim!!!

SË BASHKU PËR DIELLZËN

Kur duhej ditëlindjen
Diellzës t’i festonim,
nga të katër anët
miqtë e shokët vërshonin.

Të gjithë me buzagaz
atë e përgëzonin,
t’i bënte njëqind vjet
nga zemra i uronin.

Kënga dhe hareja
nuk kishin të ndalur,
të gjithë nga ‘i përqafim
nxitonin për të ia falur.

Për kënaqësinë e tyre
Diellza nuk ngurronte,
vjershat më të bukura
që t’ua deklamonte.

As në këngë e valle
askush kësaj s’ia shkonte,
të gjithëve na mahniste
sa bukur ia thonte.

Por ja, ikën ato ditë
furishëm që u festua,
gjithë gëzimi e hareja
në dhimbje e lot u shndërrua.

Ajo nuk zbukuron tash botën
siç këtë bënte dikur,
mendjet dhe zemrat tona
nuk do ta harrojnë kurrë.

Së bashku tash për Diellzën
miq e shokë kah janë,
të gjithë nga ‘i plagë në zemër
të pashërueshme e kanë.

Së bashku tash për Diellzen
në vend qe të festojmë,
të flasim e të shkruajmë
dhe të qajmë e vajtojmë.

C I K L I II

ZEMERBARDHËT PËR DIELLZEN


RREZJA E PARË E DIELLIT

Shumë herë doja të shkruaja
por zemra nuk duronte
nga malli i pashuar o engjëll
që zemrën më përvëlonte.

Por, oj rrezja e parë e diellit
si mund te mos shkruaj për ty?
kur në duart e prehrin tim u rrite,
të kisha si lule në saksi.

Si mund të mos kujtoj
fjalët e ëmbla që thoje,
qëndrimin në prehrin tim
e flokët kur mi lëmoje.

Atë gjallëri në shtëpi që kishim
ajo tash më s’ekziston,
kurrë s’do të jem’ ata që ishim
mori fund kënaqësia jonë.

Ëndërr të tillë po të kisha parë
flokët përpjetë do të më shkonin,
shumë e shumë do të kisha qarë
kurrë këtë ditë s’e imagjinonim.

Unë nuk mund të mos vuaj
krejt derisa të vij tek ti,
zotit të madh diellzushë ti thuaj
halla ime, ka shumë mërzi.
nga halla jote e dashur, TEUTA

Besnik AHMETI :

FOTOJA NË LOTIN E GJYSHIT

Në rrugët e jetës takova një burrë,
me lot thërriste një emër,
një plagë kishte në zemër,
thoshte se për mua s’ka më dritë,
se për mua gëzimi mbaroi,
jeta ime s’më ka më kuptim
nga ajo ditë kur Diellza shkoi.

Kush është Diellza e pyeta o trim?
më tha, ishte shpirti i shpirtit tim.
Zoti ma dërgoi për të më shpëtuar
dhe sëmundjen e harrova e u bëra i ri
por, ai sikur më mashtroi
e shpëtimtarin ma mori përsëri.

I shtrirë në krevatet e spitalit
tek sa mi thotë këto fjalë,
nga sytë i rrjedhin ca lot
me shumë dashuri e mall.

O Adem Berisha i thashë!
ndal ti ata lot,
vërtetë një lule është tharë
por shportën e ke plot.

Oj Diellza e vogël!
unë ty nuk të njoha,
nuk të pashë në rrugën e shkollës
por, e di sa të bukura janë
lulëkuqet e Kosovës.

Në lotin e gjyshit
foton tënde e pava,
e bashkë me bacë Ademin
edhe unë për ty qava.

Ti e bukur ishe si lulet e Kosovës,
ti e pastër ishe si uji i Valbonës.
Por, e zezë ishte ajo ditë
që askush nuk e ka pritë,
kur u ndave nga prindërit e shoqet
dhe të gjithë i le në zi,
e atë ditë dielli s’bëri dritë,
bilbilat ndalen këngën,
lulet në vazo u vyshken,
nuk donin të shihnin dritën përsëri.

Oj Diellza e dashur!
kur të thërrasë gjyshi
o shpirt ku më humbe,
i thua se natën je ndër yje
e ditën je ndër lule.

O yll i vogël,
më s’më shkruan pena
e s’më punon as dora,
shkroi për ty këto vargje Diellzë
i yti, xhaxhi Besniku nga Tropoja.

Shkruar nga Besnik Ahmeti SPITAL – SAUK
Llugaj – Tropojë TIRANË 16. 08. 2006.
Mendova të lë një kujtim në fletoren e z. Adem duke e falënderuar atë qe më mundësoi këtë gjë. Dhe duke pare që zoti Adem shkruan poezi, po mundohem edhe unë, pasi që as koha nuk më mungon.

kozeta Zylo 19-07-2008, 06:08 am :

NJË PËRVJETOR

O Diellzë e bukur!
si vesë mëngjesi sot m'i lage sytë.
Babagjyshi yt qe të thurë kurorë,
mall e dhimbje sjell në këtë përvjetor.
Ti si një engjëll vjen e bashkon zemrat tona,
o Diellzë e bukur, o Lule borë!

I përjetshëm qoftë kujtimi i saj
Keze (Kozeta) Zylo, New York

29-09-2008, 02:52am
Keze (Kozeta) Zylo :

O DIELLZË E PERËNDIVE!

O Diellzë e artë
qe me fijeza dielli
më ngrohe shpirtin tim,
si engjëll më shfaqesh
kurorë artë,
nga sytë e tu
bota merr shkëlqim!

Ç 'nur i bukur të paska rënë,
nga prehër i gjyshit kurrë nuk ike,
e blujta e syve, qiellin paska zënë,
o Zanë Kosove, o Perlë e PERËNDIVE!

U prehtë në paqe shpirti i saj!
Me shumë respekt për babagjysh Ademin!
Keze (Kozeta) Zylo, New York

Axhi Shaban Berisha – Rahovec:

NJË DET LOTËSH

Kush më vrau mua vajzërinë,
Kush më vrau mua fëmijërinë,
Kush më vrau mua bukurinë,
Kush më vrau mua mençurinë
Po kush më dogji edhe mushkërinë?!

Një i pa shpirt i sojit tonë
Më shkurtoi jetën përgjithmonë.
A s’të vije keq ore mëkatar
Engjëllit jetën për t’i marrë.

Këtë mëkat zoti s’ta falë,
Jo veç zoti po as njerëzia,
Një det lot m’ ke sjell ke shtëpia.

Nënë e babë m’i mbyte në lot,
Ti ua prishe gjithë lumturinë,
Të mos festojnë për jetë e mot
Sa të jenë gjallë mos të heqin zinë.

Jetën doja për të gëzuar
Atë që zoti falë ma ka.
Pa pikë mëshire ti ma ke shuar
Gjithë të dashurit më qajnë në zë.

Pse makinës pa leje i grah
Në vendbanim me atë shpejtësi?!
A mendove se ajo ka krahë
Apo doje të vrasësh fëmijë.

Mos derdh lot moj nënë e mjera,
Unë për ty jetoj për hera
Me ty jam dimër e verë
Me ty jam vjeshtë e pranverë.

Kur të mbijnë lulet mbi varr
Ju merr erë dhe hiq do mall
Pranë varrit tim do të kesh lehtësi
Ilaç i shpirtit unë jam për ty.

Yll mbi yje tash jam në gjithësi
Natë e ditë të rri karshi.
Emrin Diellzë më pat lënë nëna
Ngroh si dielli, shndrij si hëna.

Kur të kthehesh prapë në shtëpi
Rreze dielli më ke përmbi.
Jam si hëna kur është e plotë
Të lutem nënë të mos derdhësh lot.

Babagjyshin shumë e dua
Unë për te nuk kam mbarua,
Fortë e fortë do të shtrëngoj
Nga përqafimi kurrë s’e lëshoj.

Alma Papamihali :
I nderuar z. Adem!
Pranoni ne shenjë respekti dhe solidarizimi me ju, vargjet e mëposhtme shkruar nga unë...
01-10-2008, 11:04pm

O DIELLZË E ARTË

Nëse një ditë, Diell s´do të shkëlqente,
yjet në qiell nuk do të shndrisnin,
dita nga nata ndryshim s´do të kishte,
ngrohtësinë nga kush do të prisnim?!

Nëse një ditë nuk u ndje Dielli,
ndodhi veç pak, për një moment,
për aq sa ujë kërkonin fushat,
për aq sa lotët mbushen lumenjtë...

Nëse një ditë, ti Diellzë e dashur
s´munde të jepesh ngrohtësi,
vetëm një moment rrezet i ndale,
sa të gjesh vend në përjetësi...

Me shpejtësi ti u ngjite atje lart,
siç dinë të ngjiten vetëm perënditë,
ndriçove engjëjt që ty të prisnin,
natën me yje e bëre ditë...

Dhe ja tek je tash në pavdekësi,
e ngjitur lart në qiellin blu,
Shqipeve Engjëj iu rri përbri,
të iu japësh jetë me sytë e tu...

Lexon e qeshë me gjyshin tënd,
sa miq të tjerë të janë shtuar,
oj Diellzë e artë, që nuk njeh dimër,
që kurrë s´do të ndalesh pa na ndriçuar...


Kushtuar engjëllit të përjetësisë Diellza Berisha...
me frymëzimin e një poeteje dhe me ndjesinë
e një prindi.
U prehtë në paqe engjëlli i artë!
Me shumë respekt dhe dashuri miqësore për familjen
dhe veçanërisht për babagjyshin, mikun Adem Berisha!

Shkruan: Ermira Masha
13 vjeçare , Bristol - Angli

D I E L L Z A SERAFIN

Kur shikoj
te faqja jote,
është një vajzë
shumë bukuroshe,

Sa shumë që lexoj
kureshtja më shtohet
dhe vazhdoj...

Diellza, quhet ajo
e bukur si engjëll,
por me ne nuk është
veç e dimë se na dëgjon.

Pse zoti u tregua i ashpër me ty
xhaxhi Adem?

Mbesën e bukur
dhe të mirë
e mori në
gjirin e vet.

Në parajsë ajo është
dhe ty të mbron,
ti shikon nga lartë
dhe për çdo gjë të ndihmon.

Fat të mirë
ti xhaxhi Adem ke,
se pa engjëllin
as tash nuk je.

Të mbron ajo
çdo herë,
sa herë që ti ke nevojë.

Unë dua ta njoh dhe fort ta përqafoj,
diçka t’i them :"ke një gjysh qe të kujton çdo herë!"

Sytë e saj të vegjël,
fytyra e saj e bardhë,
na bën të gjithëve
për të qarë.

Xhaxhi Adem
ti pranë ne na ke,
të duam si gjysh
qe të gjithë ne.

Për çdo gjë që ke nevojë
mbështetjen tonë e ke,
e ke në dorë.

Pranë ne na ke
të gjithëve na vije keq
që mbesa jote u tret kaq e re.

Ajo, engjëll tashmë është
dhe çdo njeri të mirë tash e mbron.

Ty çdo natë të shikon,
kur ti bije në gjumë, me dorë ta bën.

Yllin më të bukur ti shiko
por me Diellzen mos e krahaso.

Asgjë nuk është më e bukur
nga ajo ç’është e jotja.

Diçka Diellzes po i them:
"gjyshin tënd mbroje
sa të kenë jetë”!

Shkruar nga “MILKA” (Ermira Mashsa)
01:54 25/06/07

Rrebelja : Mirjeta Shala, Gjakovë :

BUZËQESHJA E SHUAR

Një lajm i kobshëm tronditi botën,
zogjtë e malit më nuk këndojnë,
lotët e nënës shpuan edhe tokën
për Diellzën e vogël të gjithë vajtojnë.

Ti shpejt u largove nga kjo botë
e shkove atje ku vetëm engjëjt shkojnë,
neve na le të lahemi në lot
vetëm me kujtimet tuaja të jetojmë.

Bashkë me buzëqeshjen tuaj
edhe buzëqeshja jonë u shua,
bashkë me gëzimet tuaja
edhe gëzimi jonë u largua.

Më pranvera nuk vije si dikur
e as lulet nuk kanë për të lulëzuar,
as bilbili më nuk ka për të kënduar
nga sot, çdo gjë ka ndryshuar.

Arlind Gashi, kl. VI-të fillore – Lipjan :

KERUBIMI

O engjëll në krahët e Zotit!
o yll i gjithësisë që shndrin,
ti je rrezja e Perëndisë,
ti zbukuron edhe gjithësinë.

Nëna ty të lindi
si një rreze diellore
e toka e zezë që të mori
të ka krijesë hyjnore.

Je shkëndija e ndezur
në zemrat tona prore,
je vetë qielli i kaltërsisë,
ti je një bukuroshe përrallore.

Je simfonia e shkruar
në nota e pentagrame,
je boria e anijeve gjigante
që çajnë dete dhe oqeane.

Motër si unë, mbesë si babushi Adem
më të mirë kush mund që të ketë?
shpejt na ike nga kjo botë
por në zemrat tona ke mbetur për jetë.

Diellzë, mua dhe babushit Adem
na është bëre një padrejtësi,
kur neve na le në të zezën tokë
e ti shkove diku në gjithësi.

Dy zemra që ndizen flakë
të kujt ato mund të jenë?
përgjigjja është shumë e saktë:
e imja dhe babushit Adem.

Lisiana Demiraj - Tiranë :

PËR DIELLZEN

Kur lindjes i vinte keq te të lindte
Ishte kohe tjetër ajo…
Ashtu veç i vinte keq
pa e ditur pse
se vdekja s’do e mendonte dhimbjen
qe ne zemrat e lodhura le…
O engjëll i vogël a na dëgjon
se veç për ty po thurim vargje sot,
ne zemër ne do te kemi gjithmonë
buzëqeshja jote e mire me ne jeton…

Ajo jeton, është veç bukuroshja e fjetur..
29. 06. 2009.

Loresa BERISHA - Tetovë:

DIELLZË, PSE DUHEJ TI TË VDISJE?!
engjëllusha e motrës,

Për ty lus perëndinë të ketë mëshirë
Diellzë o engjëll i dashur
më je shumë e shumë e mirë.
Ndjeva boten se ç’u nda ne zemrën time
ne copëza e grimca,
ah sa pak jetë me gëzime,
sa shumë vuajtje e lëndime.
Sa shumë duron shpirti
sa vështirë pajton trupin...

Të qoftë i lehtë dheu o engjëll i dashur

Shkruar nga Irena Haska – Tiranë :
28. 05. 2007.

Titulli: 28 Qershori Njevjetori i vdekjes se
me te dashurës sonë Diellza Berisha
Thu Jun 28, 2007 6:22 am

DIELLZA E DY BOTËVE

Ti tashmë je një engjëll,
diku atje lart,
mungesa jote ndihet kudo,
rreth e për qark.

Si sot ti nga këtu ke ikur
dhe ke lënë të dashurit tu
që lart drejt qiellit shikojnë
e me lot në sy të thonë:

O yll që prej andej ti shndrij
dy botëve t’u japësh shkëlqim,
njërës që tashmë e le në zi
dhe tjetrës atje në amshim.
_________________
Dhimbja ,tragjedia dhe urrejtja
shpejt ose vone kalojnë,
mirësia ,kujtimi dhe dashuria
janë te përjetshme

Sonila Memoci(**GISHTËZA**) për Diellzën :

ENGJËLL ERDHE, ENGJËLL SHKOVE

Erdhe si një engjëll në këtë botë
botë mizore por e ngrohtë
E gjithë njerëzia ty të donte shumë

Ishe shpirti i shpresës
ishe rreze drite
ishe gëzim i jetës

Si engjëll erdhe
në këtë jetë
e tek engjëjt shkove
Midis engjëjsh
do mbetesh përherë.
e dashura jonë Diellza.