CIKËL POETIK NGA POETI YNË AHMET SELMANI

KRYEMËSIMI
(ose ninulla e jetës)

Ah
historia, historia
(phu ai horr që e shkroi!)
ç’është kjo përrallë kaq e pacipë
ti biri im, qëndro sa më larg saj
nuk të vë dot në gjumë
se pastaj gdhihesh
mbrapsht

bares ta gjej
historinë, historinë
(që s’u shkrua kurrë!)
është përrallë e padëgjuar
ti biri im, qëndro sa më afër saj
ta bësh gjumin e qetë
që të marrësh
mbroth

DUKE MËSUAR VETEN
(ose zgjimi i hershëm)

Kujdes,
i them vetes,
pse t’ia mësysh kot
rrugës bredh gjithkush
para se të hedhësh hapin
mblidhe mendjen njëherë
paçka se bëre gjëra të mira
s’e di që i ziu s’ka tjetër punë
të qëllon atëherë kur s’e pret
eh sa keq mund të plandosesh
ta pësosh si Shtjefën Gjeçovi
pse të biesh në kurth kaq i ri
tani ka rëndësi të jetosh
jo të vdesësh qençe
ato që s’i bëre sot
mund t’i bësh nesër
mos i beso frikës
por ec me kujdes
mësohu të jetosh
gjithnjë syçelë
të ligun lëre
le të plasë
në pusi

STINË E HUAJ
(ose gjumi i jetëvdekjes)

Pse më thua të jetoj
kjo nuk është stina ime
a nuk sheh sa i huaj dukem
jam i vockël edhe para mizës
unë kam lindur për tjetër stinë
ndaj do bie në kllapi si arusha
ta shtyj kohën i gjallëvdekur
gjersa të vijë ora ime fatlume
atëherë të zgjohem ngadalë
e t’ia nis të jetoj
ballëlart

ENGJËJT E ZI
(ose ora e vrasjes)

M’u tha goja
duke pështyrë mbi engjëjt e zi
do t’i ndjek si djall me një këmbë
do t’i vras me helmin e dhembjes sime
sa më ka marrë malli të bëhem vrasës
e di që pastaj do tregojnë me gisht
o sa gjë e bukur kur do thonë:
ja, sa krenar po bredh
vrasësi i engjëjve të zi

FLUTURA NË GJOKS
(ose thikat e engjëjve)

Engjëjt
më gjuajnë me thika
mbi gjoksin me plagë
ndalet një flutur e bardhë
ik i them gjithë psherëtimë
pse t’i hash ti thikat e mia
ata janë bërë të marrë
i ka zënë gjaku i zi
s’pyesin kush je
as ç’kërkon
ku shkon
ke
apo s’ke
faj

jo
s’largohem
më thotë flutura
s’ndiej për engjëj të tillë
as për thikat e tyre të helmta
kam ardhur pas luleve të njoma
sa bukur të kanë mbirë në gjoks
dua t’i lag buzët e mia të thata
e t’ua thith pjalmin e ëmbël
aherë nëpër trupin tënd
do çelin aq më shumë
do dukesh më i madh
engjëjt do thyhen keqas
të gjithë do pëlcasin
pranë thikave
të tyre

ORA E SHPËTIMIT
(ose ëndërr ikanaku)

Nuk dua
të lodrojnë mbi mua
gjakun të ma thëthijnë
trupin të ma shkrumbojnë
do t’u shkas nga duart e zeza
e t’i flak si qenie të ngordhura
dhe ashtu të rravgoj pa bëzajtur
të degdisem larg syve të botës
kurrsesi nuk dua të dukem
si krijesë e mjerë
veten nuk
e shes

do iki
nga sykëqinjtë
e të vithisem në hon
të thërrmohem si dhé i thatë
mandej le të çirren sa të duan
punë e madhe se do më ndjekin pas
madje as dy gurë të mos i lënë tokthi
le t’i pyesin edhe engjëjt edhe djajtë
unë njëmend do iki nga kjo ligësi
s’dua ta shoh kopenë e babëzitur
ehehehehehehehehehehehej
tani erdhi ora e shpëtimit
vdekja është më e bukur
se jeta

DËSHPËRIM I ZOTIT
(ose këngë pendimi)

Njeriu
ah njeriu
seç iu vërsul edhe zotit
ia rrëmbeu parajsën dhe ferrin
në emër të tij vepron lirshëm
s’e gjen asnjë
e keqe

njeriu
ah njeriu
flet i përçartur
të gjithë i bën të dridhen
paçka nëse ndokush e mallkon
ai di të ndëshkojë
dhe të shpërblejë

njeriu
ah njeriu
rend turravrap në jetë
me ferrin e parajsën në duar
fuqiepërmi ka rënë në hall
dergjet si skllav në qiell
ndaj pyet i dëshpëruar:
ç’mu desh që bëra
këtë pjellë
të mbrapshtë

NEVERIA E SKLLAVIT
(ose thirrja e fundit)

Ditët
po m’i ha nata
i vjell mbi mue
e unë ende kujtoj
se po m’lag shiu
heu ku je vdekje
që m’paske
harrue

CONTRA
(ose hija e vdekjes)

Më kot
i flakni ato koka
një nga një i mbledh
i ringjall si Shën Donati
që sërish t’ju dalin përpara
pastaj asnjëherë të mos i rrëzoni
se hijet e tyre ju ndjekin si shpatë
e s’ju lënë të qetë as në ëndrra
ju tmerrojnë edhe në kthina
kokat më përkasin mua
juve ju mbetet turpi