Poezi nga Leonard Seiti-"Nje Pike Vese".

Leonard Seiti, ka lindur ne prill te vitit 1978 ne Ane-Vjose te rrethit te Tepelenes. Qe ne femijeri, ka qene i terhequr pas letersise dhe librave, deri sa ne moshen 13 vjecare kur dhe do krijonte poezine e pare te tij, per te mos u ndalur me se shkruari. I pelqen si zhanri i prozes, ashtu edhe poezise, por pasioni i tij mbetet kjo e dyta. Ka botuar dy libra me poezi.
Krijimtaria e tij vjen si nje vese mengjesi tek lexuesi, e fresket dhe me plot pasion. Tek lexon ndienjen e pasur qe frymezon poetin e ri Seiti, perfshihesh i teri ne bukurine e vargjeve, te cilat i kendojne kryesisht dashurise dhe natyres.






sytë tuaj lodhur kanë përgjumjes së thellë.
Në shkëlqim mos bini të rremë, të mykët,
prej vetes frigimin hiqni si një plaçkë që
më nuk vlen, guxoni...

Bota me dritë prej jush do të lindë patjetër,
digjni gjithçka të vjetër

Më andej nuk lind dielli,
...andej perëndon...

A s'e shihni, Krishtin e mijëvjeçarëve,
u ringjall, u zgjua.
Veshur ka shtrojën e gjakut të tij të, epërm,
që dikur u tha për t'u çelur sot...
Sytë i kërkojnë qënie njerëzore,
që shpirt kanë në vend të zemrës dhe dritë,
epilogje dielli në tru,
cepa sysh të yjshëm
ëndrra galaktikash të reja
Sytë i kërkojnë ...

Përshëndetje Administratorit, Moderatorëve !
Ju faleminderit për hapjen e temës, por, poezia e bashkangjitur në postimin e mësipërm nuk është krijimtaria ime !
U rregjistrova në k'të forum për shkak të një prej poezive të mia, tê bashkangjitura apo përvetësuar nga - Sofie Malaj !

Do t'ju lutesha zonja zotërinj që vargjet e mësipërme që fillojnë me :
Të përhumburit e mi që ndër porta kini dalë,
dilni dhe jashtë vetes!
Verboheni prej dritë.................................................... - t'i hiqnit nga emri im !

Poezia për të cilën unë Ju shkrova është k'jo e mëposhtëmia :


SI PIKË VESE !


Une nuk di te thur vjersha
Me fjal te medha, te bukura
Ndaj me mire bredh lendines
Me shport te shpirtit te mbledh flutura

Une nuk di te kendoj kenge
Zeri im eshte i ç’jerre, rrebel
Ndaj preferoj te hesht, ne kembe
Te duartrokas nje harabel.

Une nuk di, te loz kitaren
E vjolinen ca me pakë
Ndaj bredh pyllit porsi zog
E çirrem ferrave gjer në gjak

S’kam vene gishta mbi tastiere
Por ne operra them kam qënë
Me ndodh te shoh herë herë
Kur kendon era në lëmë.

Pasuri e fame s’me duhen
I pa çader eci ne shi
E i mbaj vesh gjethes se shiut
Kur embel kendon dashuri.

Une qe linda lakuriq
Lakuriq dua te vdes
Me shpirt te paster, si femij
A ndoshta si nje pike vesë.

© Leonard Seiti

Nostalgji