POEZI NGA LULE SHAMETILule Shameti (Dhromi) KU ARRATISET DITA. Hena s'ësht’ fajtore, sikurse dhe Dielli Pse të kërkojë Hëna falje?! se papritmas retë mbushën qiellin?! frymën rrezeve t'hënës ia zunë, sikurse ditës dhe rrezeve t'diellit.

Lule Shameti (Dhromi)





KU ARRATISET DITA.



Hena s'ësht’ fajtore, sikurse dhe Dielli



Pse të kërkojë Hëna falje?!

se papritmas retë mbushën qiellin?!

frymën rrezeve t'hënës ia zunë,

sikurse ditës dhe rrezeve t'diellit.



Thua të ketë hëna faj!?

pse ju shkrep kokës reve rrugën t'i zënë!?

Thua dielli ësht’ mëkatar!?

-pse qiellit zoti e ka vënë.



Që të dy banorë të qiellit,

veç në lartësi të ndryshme,

Hëna ësht’ më afër tokës,

Dielli lart disi më ndryshe.



Lëreni diellin edhe hënën,

hapësirës tyre qetë,

se ata i krijoi zoti,

secili në fronin e vet.



Ku s'mund të mburren prej së koti,

s'mund t'i quash mëkatarë,

pse kanë një truall të përbashkët

qiellor,

yjet vargan si ushtarë.

PULS EPOKE



Zemra e kohës rreh

Verbërisht,

Pulsi kohës matet me zërat

E errët të natës.

Dritën e kanë poshtëruar,

Mistrecat e damarëve

Të orës njëzet e katër.



Zemra e kohës rreh me gulç,

Epokës duan t`i vjedhin

Bardhësinë,

Kohës i ka ngritur errësira

Pusinë…



Damarë,

Të bardhët e epokës!

-mos lini errësirën t`ju përdridhet

rreth qafës,

si gjarpërinjtë kobarë!

Damarë,

që rridhni dritën e freskët,

Të vërtetën,

Mos lini Kalin e Trojës të mat` pulsin

Tuaj!



...



Helena ishte vec shkaku,

Synimi ishte vec Troja,

Se kuptove trim Menela,

kur te rreshqiti shpata nga dora!?

KU ARRATISET DITA…



Të falem ty,natyrë e qetë,

O shpirt, o mrekulli e shenjtëruar,

Ti ,që frymëzimin ngre përpjetë gjer tek retë,



ëndërrimet m'i derdh si përrenj të nxituar…



rilindim , ringjallemi,ripërtërihemi tek ty,

o mrekulli,

aty ,ku takohen e lartësohen perënditë,

ku arratiset dita,perëndon dielli,skuqet qielli,

skuqet ,ndrin edhe fort përflaket,

një botë e re për njerinë e mirë lind,

tek shijon dehur dhe njëherë oazet.

BRENGË MËRGIMTARI



Mirupafshim luleshqerra

Të çelura,plepa,ftonj,bajame,

Arra…

Qershi buzëpjekura rëndoni

Mbi degë…

Cila gjinkallë këndon

Më e para…



Ah,lamtumirë a pafshim,

Luleçelur e shegës,

Petaleerëmirë të mollëve,

Kopsht i mbushur plot

Me trëndafila,

Atje ku guit e fle uji krojeve..



…kodra mbushur tul të gjelbër,

o lumë i kulluar ,mban brezit ahishte,

do të jem larg këngës së zogjve...



Mirupafshim vesë e butë e barit,

Fjalë e ëmbël,ledhatim i nënës,

Ndënë rrezet fijeholla të hënës

Do të jem atje,atje ku mungon

Ngrohtësia e mëmës.



Dhe qiellit të thellë e të kaltër

I them;mirupafshim,se ika,

Sytë e ndritshëm të yjeve mbi mua

Shteri;dhe rrezet e ngrohta të diellit

M'i derdh,atje ku të jem,të jem,porsi drita.

PRORE…



Pranverë , o kulm i frymëzimit,

Shpërthim i hireve njerëzore,

Shpirt, ti bëhesh më i bukur

Dhe pjesa tjetër bëhet prore.

Kur ikin poetët

Poetët ndryshojnë stinët,

Ikin për të zbrazur dëborën

Nga shpirtrat

Dhe vijnë veshur me pranverë.

ZGJIMI....

(Çast pa pranga)



Dit' e bukur vjen prap e qeshur,

gazi dritës ndrit në shpirt,

kur agimi shpërvesh llërët,

i thërret errësirës :-ik!



Çelet ditë e bukur çelet,

porsi çelën tërë petalet,

mjalti ëmbël i shpresës mbetet,

brenda zemrës, si këngë e madhe.



këngë e bukur rrjedh si krua,

porsi ujë i kulluar,

vjen sërish jo vetëm çasti,

por gjithë jeta e gëzuar.



Teksa flladi pëshpërin,

plot ëmbëlsi përbrenda trupit,

teksa dielli rrezet ndrin,

shfaqet çasti shpresës purpurt.



Të rrethon si shall najloni,

ky gëzim i papritur,

tek djersët e lëngatës gjatë hedh tek honi,

bredh shpirt e mendje gëzuar,

si shpend mbi qiellin e ndritur.



Sa shumë të kisha pritur ty,

ty jetë e purpurt, e bekuar,

po m'u desh nj'agim i ri,

t'u thoshja tutje ditëve të munduara.



Erdh’ sërish ky çast i bukur,

këngë e gazit çeli shpirtit,

mbeti mjalti mallit mbeti,

si vesë e freskët trëndafili.



Bredh mes lulesh me aromë

mes lulesh kopshteve shumëngjyrëshe,

nëpër jetën si një zonjë,

qiejve përzemër kishe.



Tani që jam një shpend i lirë,

dalë si zogu prej kafazi,

më kish' mbyll' një shpirt i lig,

jo nga afër, përsëlargu.



Fluturoj e bredh e lirë,

jo s'është ëndërr, kjo është jeta,

mendje zemër e gëzuar,

ku rishtas ndrin, i plot rilind,

buzagaz një çast nga jeta.

BOTË TOROLLAKE...



Lamtumirë, shtëpi e ëndrrave të mia,

që të pata aq për zemër,

sallonet përbrenda nuk t'i njihja,

ndaj trokita si e dehur...



...dhe nuk qesh' n'asnjë udhëkryq,

tek shihja botën torollake,

që vërvitej si një sfinks,

me sqep të fshehur të më ndalte…

................

KËNGËTAR ORFE..



Vështroj qiellin e mbyllur,

gjethet pemëve zverdhur pak,

po më shumë degë gri,

buzë pranverës plot freski,

ftohtë ke ti, a ngrohtë ke ti!?



Thua Hënën e dua,

flokët e arta nëpër mbrëmje,

shkon vetmia gjer në thua,

si heshtje gjatë e kësaj mbrëmjeje.



Veç një pelte e rremë qetësie,

shtrohet heshtas që pas perdesh,

nuk të lodh ty det mërzia,

tek më mbyt me petale melhemesh.



Ma shton dhe më shumë mërinë,

lëngatë e kotë e kësaj kënge,

se veç zërit të sirenave,

Këngëtar Orfe,

Kurrë se pashë fytyrën tënde!



Kujt?

Kujt i duhen shkurret,

kur ndër to lulëzojnë lulet…

DHE E NESËRMJA VJEN…

(ditë natës)



si pupla të pjekura ngjyrash,

pulitur, shpalosen puthitur,

hapur kapakët e ditëve…



imazhi ëndërrt,

të realtën e mundtë

nga e pamundshmja kërkon,

si thelë e pjekur mishi,

me të ngrohtën aromë.



Një grup ditësh t`uritura,

Mbledhur flok dëshirash si shirit,

Veshëve të mbrëmjes rrëshqasin

Biseda të shqetësuara,

Nga sqetullat e ëndrrave përbri.



Një grup netësh mbledhur madhërisht,

Si kërpudhë,

Mbi to lukuni yjesh

Dhe poshtë s`ka udhë…



Dhe të tjera netë të grunjta,

Si grumbuj shkëmborë,

Zgërlaqur hedhurina vezullimesh…

Livadhi i natës, i thellë si hon.

Lehje qensh,

qenushësh gri,

Stomaku kohës mbushur…,

Si tenxhere me turli…

Dhe s`është kjo natë veç për errësirën

E errët, as për meteorët, as vështrime djerrët…

Dhe dielli nga hundë e muzgut,

Ditë-natës, krahët i kthen,

Djellishten marrë ka lënë,

Dhe e nesërmja vjen…

TË SHTREJTES SIME POEZISË!



Kur zymtësia më mbështolli,

Të bukurës sime iu drejtova,

Kur lumturia më buzëqeshi,

Në krahët e ëndrrave fluturova…



Kur zemra ime mbeti tharë,

Tharë nga xhelozia,

Si shtrati i lumit pa ujë

Mbenë dhe ëndrrat e mia…



Por tek ty, e bukura ime,

Tek ty gjeta shërim,

U ula në krahët e tu,

Ti më nise n` fluturim!

Lule Shameti

Përfundoi studimet universitare, më 1990-tën në Fakultetin Histori-Filologji, në degën Gjuhë-Letërsi Shqipe në Tiranë. U shfaq në skenën letrare në fillim të viteve ’90-të me cikle poetike e, njëkohësisht si korespondente e disa gazetave në shtypin qëndror dhe lokal.



Ka lëvruar dhe vazhdon të lëvrojë gjininë e poezisë, kritikës letrare, esesë, tregimit dhe romanit.



Ka në qarkullim shtatë botime, të cilat janë vlerësuar e mirëpritur nga lexuesi, medjat dhe shkrimtarët e mëdhenj Ismail Kadare, Dritëro Agolli, Xhevahir Spahiu.



Ka botuar librat poetik:-“ Serenatë dashurie”,” Një degëz mimoze”, “Ëngjëj të pambrojtur”, “Rrënjët e këngës sime” ,”Dallgë psherëtimash”. Librin me tregime, ese dhe studime ”E fshehta e Merit”, si dhe romanin “Vajza me trëndafila prej ëndrre”.Ka një seri librash në gjini të ndryshme letrare, në procec botimi.