HASIJE SELISHTA-KRYEZIU

First topic message reminder :

LULE AJRI

poezi

















Hasije Selishta Kryeziu

Lule ajri

poezi

Boton

Fondi për Letërsi, Art e Kulturë

“Brezi 81”

Redaktor

Merxhan Avdyli

Recensentë

Flamur Maloku

Mehmetali Rexhepi

Lektor

Nebih Bunjaku

Ballina Planetagrafike-

Brahim Behluli








Hasije Selishta Kryeziu



Lule ajri

Gota e zbrazët


Pi verën

Lë pak

Në fund të gotës

Bie rreze e hënës

Pasqyrohet

Pi edhe pak verë

Të mbetur

Dhembja e njëtrajtshme

Zbrazet

Kanuni digjet


Edhe pak forcë

Më duhet të ngritem

Që të mos veniten mendjet

Po më duhet aq ujë

Sa të lotoj mbi temperaturën

Që po digjet

Në një pikë shiu

Kam hapur rrugë për lagje

Ndërsa në rrudhat e mia prej gruaje

Kanuni digjet

Lule loti


Një flutur në ajër

Shpërndan aromën e saj

Në një lulebore le ngjyrat

Pastaj e djeg bryma

Kur atmosfera ndërron

Parimi i egër përsoset

Në derë të mbyllur

Shkelet lulja prej pluhuri

Unë me lulen pëshpërita

Lulja ende

Nuk e ka parë

Lotin si avullohet

Pa e fshirë mbishkrimin

Me ngjyrë të zezë

Që shkruan çertifikatën e vdekjes

E buta e vrazhdësisë


Në rrugë të hapur

Drita e një vajze të vogël

Shkëndijon

Se si gjendet

Në një kapërcyell ferri

Avulloi në një ëndërr të pakryer

Kapakun i vë heshtja e terri

Ec si era

Me nurin e ndritur

E ngrohtë dashuri e saj

Më e butë se butësia

Nga lart pikon shiu

Bie në ballë

Këpucët mbeten në baltë

Gruaja


Rrokulliset nëpër kohë

Nën lëkurë

Heshtjet e çrregulluara

Vdesin çdo ditë nga pak

Dikush tregon përrallën

E gjithçkaje

Shurdhshmërinë kryeneqe

Heq zvarrë veshëve

Kur ta mata të vërtetën

Guri ra në fund të detit

Kurrë nuk arrita ta di

Sa vdekje ka në art

Në pafund fjala tretet

Pa e thënë asnjëherë

Qëndron në thellësinë e konservuar

Përballë gjithësisë memece








Rruga është pa emër

Gjithmonë në të njëjtën pikë

Domosdo duhet të ecësh

E shpesh nuk di as ku shkon

Janë hapur dhembjet


Të gjitha gjethet bien

Dhembshëm

Ranë në tokë

Pa e ditur pse

Prapa mbrëmjes

Janë hapur dhembjet

Gjithçka është nisur

Pritet përsëri të lulëzojë

Një erë

Buzëqesh në ajër

Nuk e di

Më duhet më shumë

Buzëqeshja a ajri

Lutjet e së dielës


Me ty do të zgjas çastin

Të mbushë orët plot dashuri

Pasioni pak nga pak

Të pushojë në faqet e tua

Të ndez xixëllonjën time

Që të mundim vetminë

Në mënyrë poetike

Të palosim puthjet


Në shpirtin e bardhë

Kur prehet 5iltërsia

Fluskat e çastit të shumohen

Nga lutjet e së dielës

Takimi


Vezullojnë dy drita

Në shtigje të largëta

Numërojnë

Tik-takun e orës

Në zonën e qetë

Kemi vetëm një dëshirë

Ora të mos ecën

Të dua


Nëse dashuria

Shkumëzon në valë

Nga fluskat e saj avullohet

Në mënyrë krejtësisht të egër

Sërish do të dua

Edhe kur ti kthehesh

E nuk do të përqafohemi

Edhe kur ikin dallëndyshet

Nuk do të ndërrojë asgjë

Kur trupi humb peshën

Do të mbetem në një akuarium

Pa ajër duke pëshpëritur

Të dua

Pasioni


Kam dëshirë të kem afër

Egoizmit tim

Mos ta sajoj heshtjen

Gjithçka që të prek ty

Unë do ta kap

Do ta ledhatoj

Shpallje


Askujt mos ia merrni

Këtë natë

Jepuni të gjithëve

Nga pak

Dhe në fund shpalleni

Bukurinë e saj

Vetëtimë dashurie



Shkëndijë që xixëllon

Etja zjarrmon

Në vështrimin e trëndëfiltë

Përcjell në vetëtimë dashurinë

Fluturimthi në ëndërrim

Bredh lakuriqe

Në kurmin e derdhur të mendimeve

Pas duelit të ndjenjave

Aroma e shpirtit

Ngopet në shpërthim dehës

Përmblidhen të gjitha puthjet

Në një zjarrmi

Etja zjarmon

Shkëndijë që xixëllon

Kur më erdhe ti



Më vjen

Si nga një planet tjetër

Duke ndriçuar

Si xixëllonja

Copëzat regëtijnë

Unë shkrihem

Në pasionin tënd

Aromë shpirti


Më pëlqen bashkë të rrimë

Kur më do dhe kur s’më do

Por më pëlqen jeta edhe pa ty

Më pëlqen kur muza harliset

Më lodh drobit më përgjunjë

Në fund i ve fitilin zjarrit

Më pëlqen kur ka pëshpëritje

Qetësi zhurmë 5aste në pritje

Gjithnjë verbërisht pëlqej

E dua shiun e flokët më qullen

Ky çast sidoqoftë

Është aromë shpirti




Aromë shpirti është hapur

Për hir të qarkullimit të lirë

Është akumuluar në zemër e pastër

Shpërndahet në ajrin pa mëkate

Pas mesnate


Pas mesnate

Të gjitha ëndrrat janë

Të një hëne

Kur e merr

Dorën time

Do t’i shohësh ngjyrat e yjeve

Kam ëndërruar

Para shumë kohe

Më ke përqafuar

Bashkë me heshtjen tënde

Atëherë nata i ka mbyllur

Të gjitha pikturat

Në faqet e mia

Dora ime pret

E shtrënguar

Digjet

Syri ka mbetur larg


Rrudhat po shumëzohen

Në bazë të ritmit të frymëmarrjes

Në Kështjellë të Hamletit

Dëshpërohen

Si Titaniku thellohen

Në buzëqeshjen e harruar

Nën mollë

Kur e more zemrën time

Syri mbeti larg

Duke pikturuar ëndrrën e vjetër












Syri ka mbetur larg


Rrudhat po shumëzohen

Në bazë të ritmit të frymëmarrjes

Në Kështjellë të Hamletit

Dëshpërohen

Si Titaniku thellohen

Në buzëqeshjen e harruar

Nën mollë

Kur e more zemrën time

Syri mbeti larg

Duke pikturuar ëndrrën e vjetër





Syri ka mbetur larg


Rrudhat po shumëzohen

Në bazë të ritmit të frymëmarrjes

Në Kështjellë të Hamletit

Dëshpërohen

Si Titaniku thellohen

Në buzëqeshjen e harruar

Nën mollë

Kur e more zemrën time

Syri mbeti larg

Duke pikturuar ëndrrën e vjetër

Udhëtimi i lotit


Shpirti im

Eja

Fshije lotin

Në tim

Mos më thuaj

Se loti

Udhëtoi gjer te ti

E s’ka kush ta fshijë

Mekje


Është e pamundur të ik

Por e pamundur edhe të vij

Nga larg shikoj se si dikush në heshtje

Para një portreti meket












Çka më duhet mëngjesi


Këmba e djathtë pret

Të majtën në heshtje

Çka më duhet mëngjesi

Kur në fillim të vetmisë

Kam harruar trupin

Mbështetur në hijen e mollës

Në gjethet e njoma

Kam pirë ujë universi

Për shpirtin e ngrohtë jam lutur

Të kthehet në kopshtin e Edenit

Kur lulet çelin

Do të shikoj përqafimin

Më lini të pikturoj jashtë një kornize

Pastaj nuk më duhet qielli hëna uji

As mëngjesi

Borë vetmie


Borë e heshtur bie

Trotuaret ka mbushur

Asnjeri nuk shoh

Në dritë të llambës

Bora shndrit

Gjithçka vazhdon në heshtje

Dhe është e bardhë

Kaq memece kjo borë

Në qafë kam mbështjell një shall

Këpuca ka lëshuar borën

Sa shumë ndiej ftohtësinë

Borë po bie pandërprerë

Pëllumbi


Pëllumbi i kthyer

Në oborr të shtëpisë sime

Mbi një degë jargavani rri

Rri qetë

Së bashku me plagën

E fshehtë

Vetmi


Në vetmi

Padurimi

Si në morg

Kaq e vdekur

Kjo kohë

Në supe

Ftohtësia

Më rri






















Trokitje vetmisë


Kur gjethet bien

Shkunden

Unë do të trokas

Në vetminë tënde

Të ndjej pikëllimin tënd

Të shoh shkëlqimin e kristaleve

Qoftë për të fundit herë





Tharja e gjetheve


Kur gjethet thahen

Rreth meje sillet një erë e egër

Në të gjitha pëshpëritjet

Rënia

Kur dielli perëndon

Një ngjyrë hiri i sjell dhembjes

Nuk e di

Ku mbeti pema ime

Që ta shkruaj epitafin tim













Epitaf i gjetheve të rëna


Në mermerin e bardhë

Epitaf shkruajnë gjethet e rëna

Në mbrëmje

Kur hëna veshë këmishën e artë

Merre dorën time

Dhe mblidhi gjethet e rëna

Epitafin ruaje kujtim

Dëshmitar do të kesh hënën

Merri gishtat e mi

Dhe numëro të gjitha vjeshtat

E kur t’i palosësh

Ëndrrat mos i harro kurrë

Në faqet e mia të bardha


















Bora digjet



Trupin tënd e kam pikturuar

Me etje të madhe

Në një copë druri të tharë

Me ngjyrë të verdhë

Dhe ajrin që ndryshon

Të gjitha kujtimet

Në të gjitha ëndrrat

Që lexohen pa u nisur

Kur kemi pikturuar së bashku

Ti më the se në pikturën tënde

Edhe bora po digjet
















Treni


Në stacion përshëndetemi

Si një shtrigë

Bileta ka hyrë në mes

Sa shumë vite udhëtim

Kthimi është solemn

Shënim për autoren



Hasije Selishta Kryeziu u lind më 13 Prill 1960 në Kamenicë(Dardanë). Shkollën fillore dhe të mesme i kreu në vendlindje, ndërsa Fakultetin Juridik në Prishtinë.

Ka filluar të merrej me shkrime që në shkollën fillore, por librin e parë me poezi e botoi më 2005.

Është anëtare e Lidhjes së Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës si dhe anëtare e Lidhjes Shoqatës së Poetëve Ndërkombëtar( World Poets Society).

Është shpërblyer me disa çmime në konkurset letrare në poezi dhe prozë. Vlen të përmendet se në Ferizaj (2008) është shpërblyer për prozë, ndërsa në Podujevë (2008) në takimet “Kadri Kadriu” dhe në Kumanovë në “Takimet poetike të Karadakut”- 2009, ka marrë çmime për poezi.

Përmbledhja e tretë me poezi, “Mbishkrim në lëkurë”, në “Mitingun e Poezisë”, në Gjakovë, (2007) ka qenë e përzgjedhur në grupin e pesë librave më të mirë të botuar në Kosovë midis dy mitingjeve.

Poezitë e saj janë përfshirë edhe në Antologji, ku janë prezentuar edhe shumë autorë tjerë ndërkombëtarë. Njëherit dhe janë përkthyer në shumë gjuhë të botës si ajo angleze, greke, italiane etj.

Veprat e botuara nga e njëjta autore:

1. “ Edhe nëpër varre këndova”, 2005, poezi

2. “Kur vdes në mes të largësive”, 2005, poezi

3. “Mbishkrim në lëkurë”, 2006, poezi

4. “ Përtej çmendisë”, 2008, poezi.