Nazim Hikmet

Je skllaveria ime, je liria ime (Nazim Hikmet)

Je skllaveria ime, je liria ime,
je mishi im qe digjet,
si mishi i zhveshet i neteve te veres,
je atdheu im,
ti, me rreflekset jeshil te syve te tu,
ti, e lartesuar e fitimtare,
je nostalgjia ime,
kur te di te padepertueshme,
ne te njejtin moment
ne te cilin te rrembej.

I

Rri aty siç je në dritën e pajetë
Që dielli ta hedh mbi fustanin e blertë
Dhe ja si plaga ime u çel që këtë çast
Dhe shërbëtori yt i tëri kullon gjak.

II

Mendja ime nuk rresht e nuk rresht
Të rikrijoj ty me gjithë ç'ke
Dhe me duart që më dot nuk të prek
Ta mbuloj bardhësinë me një fustan të blertë


Anija

S'është zemra, medet, po një këpucë lëkurbualli
Që ecën pa pushim,
.................Ecën e s'griset kurrë;
Një këpucë që shkon para nëpër rrugët plot gurë
Para Varnës kalon një anije
"Oi, fijet e argjendta të Detit të Zi",
Një anije në udhë për në Bosfor,
Nazimi anijen e përkëdhel ëmbëlsisht
........................Dhe ndien t'i digjen duart

Edhe një herë për ty

Dashuroj te ti
riskun e anijes që udhëton drejt polit
Dashuroj te ti
guximin e eksploratorëve të mëdhenj,
Dashuroj te ti të largëtën,
Dashuroj te ti të pamundurën.
Hyj në sytë e tu si në një pyll
ku veç dielli hyn,
Dhe unë, i mbytyr në djersë, i uritur e zemërak,
Me zjarrminë e gjahtarit
kërkoj trupin tënd.

Dashuroj te ti të pamundurën,
Por aspak dëshpërimin.

Dhe !

Ti je skllavëria dhe liria ime,
Ti je trupi im që digjet
Si trupi i zhveshur i netëve të verës.
Ti je vëndi im,
Ti, me hullitë e blerta të syve të zinj,
Ti, kaq e bukur, ngadhnjimtare,
Je malli im
Krejt e paarritshme në çastin kur të mbaj në krahë

Ninulla

I
Fli, bukuroshja ime, fli!
Do ta sjell tani gjumin nga koshptet për ty
Ah, për sytë e tu geshtenjë me pjergulla të blerta!
Fli, bukuroshja ime, fli
Fli buzagaz për ëngjëjt,
nani - nani!

Fli, bukuroshja ime, fli!
Do ta sjell tani gjumin nga deti për ty
Një gjumë të thellë e të freskët, të lehtë si bletë.
Fli, bukuroshja ime, fli,
Nën velat e fryra prej erës,
nani - nani!

Fli, bukuroshja ime, fli!
Do ta sjell gjumin drejt e nga yjet për ty
Një gjumë të rruztë si prej kadifeje,
Fli, bukuroshja ime, fli
Te kryet e shtratit tënd zemra ime, rri zgjuar
nani - nani!

II
Shpirti im
Mbylli sytë ngadalë-ngadalë
Dhe, siç fundosesh në ujë
Zhytu në gjumë, zhveshur e me të bardha veshur
Më e bukura ëndërr të pret,
nani - nani!

Shpirti im
Mbylli sytë ngadalë-ngadalë,
Dhe braktise veten si në krahët e mi shtrënguar
nani - nani!

Mua as në gjumë mos më harro
nani - nani!


Mbylli sytë ngadalë-ngadalë
Sytë e tu jeshilë të thellë ku digjet një zjarr
nani-nani, shpirti im,
nani - nani!

Oh sa kam deshir ta dish
Ta puth e ta puth doren tende
E pran teje te bie pak me pas
Dhe vdekjen ta pres me aq endje

C`me duhen ditet qe vine?
Asgje s`me hyn me ne sy
Dielli prap boten do ndrije
Por i verber do jem un` paty

Sa vite u bene,sa vite
U desheme askush s`e mor vesh
Pra cohu tani,ty te lutem
Nje fjale ma thuaj,a me qesh

Mes jetes time kalove
Si yllin qe terrin e ndrit!...
Pra cohu tani ti e vdekur
Me doren e ftoht me vrit

Se jeta pa ty do me jete
Nje nate e mbetur pa yll
Me vrit pra me doren e ftohte
Qe syte prane teje ti mbyll

Per jeten

Jeta nuk eshte loje,
Do marre seriozisht,
siç ben ketri, per shembull,
Pa pritur asgje nga qielli as nga bote e perjetme.
Ty s'te mbetet gje tjeter veç te jetosh.

Jeta s'eshte loje,
Do marre seriozisht.
Aq seriozisht,
Sa edhe mbeshtetur per mur, per shembull,
me duart ne pranga
Apo ne laborator,
me bluze te bardhe, me syze te trasha
Te vdesesh qe njerezit te jetojne,
Njerezit qe as per fytyre s'i ke pare
Dhe te vdesesh duke e ditur mire
Se s'ka gje me te bukur, me te vertete se jeta.
Ajo do marre seriozisht,
Aq seriozisht
Sa edhe shtatedhjete vjeç, per shembull,
te mbjellesh ullinj,
Jo qe t'u mbeten femijeve,
Por sepse nuk beson te vdekja,
Sado se i druhesh,
Sepse jeta gjithnje peshon me shume ne kandar.

Po ate zemer, Po ate koke

Pa mburrje, e dashur,
Si plumb i pershkrova dhjete vjetet e burgut.
Po te mos i kujtoj dhimbjet qe kam ne melçi
Po ate zemer kam, mo ate koke qe kam pasur.

Te kuptosh

Nga ninullat qe kendojne nenat,
Te lajmet qe lexon spikeri,
Te fitosh mbi genjeshtren kudo qofte ne bote,
Ne zemer, ne libra, ne rruge.
Ç'lumturi perrallore eshte te kuptosh,
Te kuptosh çka po vdes dhe ate qe po lind.

Ç’ben ajo tani?
Tani,këtë çast?
Në shtëpi është? Në rrugë?
Në punë? E shtrirë? Në kembe?
Mos ka ngritur krahët?
O trendafili im,
Si ti zbulon papritur kjo levizje
Llërët e bardha, të mbushura!

Ç’bën ajo tani,
Tani, këtë çast?
Përkedhel macen e vogel
Mbi gjunjë.
Apo ndoshta ecën.
Ja, kêmba e saj si shtyhet,
O këmbët e tua, këmbët e dashura
Këmbë që ecin nëpër shpirtin tim,
Këmbë që m'i shndritin ditët e zeza.

Për kë mendon ajo?
Për mua? Apo .... Ku i dihet,
Për fasulet që s'duan të ziejnë,
Apo ndoshta pyet veten
Pse kaq njerëz mbi tokë
Janë të mjerë,
Ç’bën ajo, ç'bën ajo tani,
Këtë çast?

Gjithe rruges.......

Gjithe rruges malli s'mu nda.
Jo si hija ime,
Malli m'u be shok
Edhe mes territ te nates,
Jo si duart as kembet,
Dore e kembe s'i ndien ne gjume,
Mua dhe ne gjume malli s'me leshon.

Gjith rruges malli s'mu nda.
Jo si uria, jo si etja,
Jo si lypet zjarri mes acarit,
Flladi ne mes te vapes,
Si diçka e pa shuar jo,
Nuk eshte trishtim, nuk eshte gezim,
Mbetur pa qytetet, pa rete, pa kenget,
Mbetur pa kujtimet,
Brenda e jashte vetes, veç atij s'kisha tjeter.

Gjith rruges malli s'mu nda.
Tek e fundit ç'me mbetet nga gjithe ky udhetim
Veç ketij malli ne gropezen e dores?

E kam nje peme te vetja.....

E kam nje peme te vetja,
Faren ia kam sjelle nga dielli.
Peshq te zjarrte gjethet e saj
Dhe frutat i cicerojne si zogj.

Udhetaret prej kohesh kane zbritur nga raketa
Ne yllin qe une kam te vetja,
Flasin gjuhen qe kam degjuar ne endrra,
Pa urdhra, pa mburrje, pa lutje.

E kam nje rruge te bardhe te vetja,
Per milingonat ngarkuar me grure
Dhe kamionat plot thirrje festive;
Veç karroca te vdekurish s'kalojne aty kurre.

Kohen e mbaj te patundur te vetja
Si trendafil i kuq ereshume,
Le te jete sot e premte dhe neser e shtune,
Le te me jete tretur shume nga vetja,
Fare pak te mbetet,
As qe dua t'ia di.

Po Iki

Po iki, sa gjera me mbeten pergjysme tek iki:
Sorkadhja qe nga duart ja nxora gjahetarit
Ende rri shtrire, e pa prekur,
Portokallin qe keputa ne dege
As ta qeroj nuk arrita dot,
Deri midis yjesh u ngjita,
Po s'arrita t'i numuroja dot,
E nxorra ujin prej pusi
Po as ne gote nuk hodha dot,
Trendafilat i solla ne shporte,
Po vazot dot nuk ua gdhenda,
Me dashuri akoma s'qesh ngopur,
Po iki. Sa gjera me mbeten pergjysme tek po iki.

Ora gjashte e mengjesit,
Çel porten e dites, hyj ne të,
Ne dritare me pret shija e re e se kaluares,
Ne pasqyren e ballit tim rrudhat e djeshme
Dhe ne zverk nje ze gruaje i bute si pushi i ftoit,
Dhe ne radio lajmet nga vendi,
Dhe mandje lakmia ime gjithnje e pangopur,
Do te rend peme me peme neper vreshten e oreve
Dhe do te perendoje dielli, vogelushi im,
Dhe shpresoj se pertej nates
Do te me prese shija e nje te kaltre te re, shpresoj

Befas jepem pas dites si te mos kish te mbaruar.

Befas diçka brenda meje zgjidhet e me ze per gryke,
Befas hov perpjete e ngrihem pa mbaruar shkrimin,
Befas me fanepset vetja ne hollin e nje hoteli, ne kembe,
Befas pema ndane trotuari me troket ne ballë,
Befas nje ujk i ulerin henes, fatkeq, idhnak, i uritur,
Befas yjet e zhubritura ne kopesht luajne lisharesi,
Befas jepem pas dites si te mos kish te mbaruar
Dhe ç'do here je ti qe del permbi ujë

Këtë mëngjes u zgjova përsëri

Kete mengjes u zgjova perseri
Rremujshem persiper me rane
Muri,batanija, dhe xhami, dhe pylli,
Hijedrita e argjendte qe bie ne tavan.

Mbi mua ra nje bilete tramvaji,
Nje gjysmenderr e fikur mbetur aty prane,
Ky vend qe s'me do me emrin dhome hoteli
Tri vargje poezie, nje ngjyre e verdhe kashtë.

Me rane permbi koha me ballin e zbardhur,
Kujtimet: te jesh ne mes te shiut, shtrati pa ty,
Dhe lajme per ne te dy dhe per jeten tone ndamas.
kete mengjes u zgjova përsëri.

E Gjitha

Jam në agoshin që rritet,
Plot dëshira i kam duart,bota ështe e bukur,

S'më lodhen sytë së pari pemët,
Pemët Plot Shpresë,pemët E Gjelbra.

Nje shteg i përdjellur humbet përmes manave,
Unë Rri Në Dritaren E Infermjerisë.

Dhe erë barnash hiç nuk ndiej,
Andej diku do të kenë çelur karafilat.

Të Jesh Rob, Nuk Është Kushedi Çfarë
Por Të Mos Jepesh, Kjo Është E Gjitha.

Si vendin tim e dua tokën mbarë

Të vdekurit e mi ngado i mbolla farë,
Ca prehen në Stamboll, ca në Pragë, në Odesë.
Si vendin tim e dua tokën mbarë,
Ma beni varr të tërën kur të vdes.

Qyeteti,Mbremja Dhe Ti

Ju mbaj në krahë krejt lakuriq,
qytetin,mbrëmjen dhe ty.
Dritën tuaj e kam në fytyrë
dhe kundërmimin e flokeve tuaj.
E kujt është kjo zemer që rreh
Përmbi mërmërimën e frymëve tona të dridhshme ?
Mos është zëri yt, i qytetit, apo i mbremjes,
Apo zëri im?
Ku mbaron nata, ku nis qyteti,
Ku mbaron qyteti, ku fillon ti ?
Po fundi im ku është, po fillimi ku ?