Johan Volfgang Gëte

First topic message reminder :

Johan Volfgang Gëte
Mbane lumit

Rridhni drejt detit te harrimit,
O vargje t’embla dashurie!
Asnje djalosh mos ju kendofte
Dhe asnje goje vajzerie

Ju folet vetem per nje vajze
Qe sot po qesh me zjarrin tim
Ju pata shkruar permbi uje
Pra, shkoni n’uje dhe n’harrim!

Si, erdhe ti?!

Si, erdhe ti?! Plot mall syte s’i ngrita
Dhe s’te dallova, kur u ktheve, jo!
O çast i lumtur e qe s’kthehesh! Ç’prita?
Mos jam i verber? Si me ndodhi kjo?

Ti mua do me japesh pak te drejte
Ne do mundohem te te ngushulloj
Kur afer je nga syte me shket lehte
Kur ndodhesh larg me shfaqesh para, moj!

Suprize e fuqishme

Shperthen me vrull qe lart permbi gremine
Dhe shikon drejt detit lumi i shkumezuar
E kqyrin brigjet duke u pasqyruar
Po ai s’ndal e zbret neper lugine

Veç ne nje çast demonerisht rrezohet
E ndjekin mal e pyll me votromete*
Dhe mbushet oreçast me gezim jete
Duke e shtrenguar lumin te ngushtohet

Shkon vala praptas, ngrihet qe nga shtrati
Dhe e fryre, e eger, gumezhin perpjete
Iu ndal drejtimi e s’vete dot tek ati

Ajo ben pellg, ben nje liqen te qete
Ia ndritin fundin yjet plot hare
Ndaj rreh me vrull mbi shkemb nje jete e re

Sonet

E dashura shkruan përsëri

Pse kthehem përsëri te këto fletë?
I dashur, mos më pyesje më mirë,
S'kam ç'them, me të vërtetë, po kam dëshirë
Ta mbash në dorë letrën time, vetë.

Meqë s'vij dot, kjo letër le të jetë
Prej zemrës sime ç'është me e dlirë,
Gëzim, rënkim e shpresë e dëshirë;
Gjithçka që s'pat fillim e fund e s'do ketë.

Sot dëshiroja fort mos të ta thoja
Se në dëshira, ëndrra dhe mendime
Besnikja zemër kthen e vje te ti.

Kështu dikur qëndroja e të shikoja
Dhe s'flisja dot. Ç'të thoshte goja ime?
E gjitha isha si në mrekulli.