Federico Garcia Lorka

First topic message reminder :

Erëtreguesi

Erë e jugut.
E nxirrë dhe përvëluese,
vjen mbi trupin tim,
e sjell farëza
të shkëlqyeshme
vështrimesh, lule
portokalli.

E kthen të kuqe hënën
I bën të ulërijnë
robërit plepa, por vjen
shumë vonë!
Unë e mbështolla natën e rrëfenjës sime
në raft!

Pa asnjë erë,
Qartë shiko!
Xhiro, zemër;
Zemër, xhiro.

Ajër i veriut,
ari i bardhë i erës!
vjen mbi trupin tim
drithëruar me aurora
boreale,
me të kepit të fantazmave
kapidanë,
që qeshin me të madhe
me Danten.
Oh shkëlqyes yjesh!
Por ti vjen
shumë vonë.
Çështja ime është mykur
Dhe unë e humba çelësin.

Pa asnjë erë,
Qartë shiko!
Xhiro, zemër;
Zemër, xhiro.

Puhi, xhuxha dhe erëra,
prej askundi,
mushkonjëri trëndafilash
me petale piramidale,
vrunduj shkëmbyes
në trungjet e ashpër,
flautë të shtrëngatës,
largohuni!
Ndër pranga mbërthyer
kujtesa ime,
është robëruar zogu
që skicoi me këngë
mbrëmjen.

Gjërat që shkojnë nuk kthehen kurrë,
gjithë bota e di,
në flladet e kthjellët të erërave
është padobi e qara.
Vërtet, plepo, mjeshtër i puhisë?
Është padobi e qara!

Pa asnjë erë,
Qartë shiko!
Xhiro, zemër;
Zemër, xhiro.

Madrigal

Puthja ime qe nje shege
E hapur, e thelle,
Nje trendafil prej letre
Goja jote qe.

Ne sfond nje fushe me bore.

Duart e mia qene te hekurta
Per kudhrat e renda
Dhe trupi yt i lehte
Qe perendimi i nje kenge.

Ne sfond nje fushe me bore.

Ne kafken e madhe te qiellit,
Te bere vrima-vrima,
Si stalaktite varen
Te gjitha "te dua-t" e mia.

Ne sfond nje fushe me bore.

Endrrat e mia femijerore
Shtresa ndryshku kane zene,
Dhimbja ime spirale
E ka zhbiruar henen.

Ne sfond nje fushe me bore.

Tani le te behemi serioze,
Le t'i veme te marrin mesime
Dashurite dhe endrrat e mia
(Meza te vegjel pa sy.)

Ne sfond shtrihet nje fushe me bore.

Mengjes

Dhe kenga e ujit
E perjetshme mbetet.

Eshte lengu i thellesive
Qe i pjek dritherat.
Eshte gjaku i poeteve
Qe shpirtin e perndan
Ne shtigjet e natyres.

C'harmoni derdh,
Kur gufon nga shkembi!
Ai shkon te njerezit
Me gurgullima te embla.

Ne mengjesin e qashter,
Oxhaket tym nxjerrin.
Fjollat e tyre jane krahe
Qe mbajne rete.

Midis shelgjesh, degjoje
Poemen e ujit,
Zog i vogel, pa flatra
Qe ne bar ka humbur!

Thahen, copetohen
Tere druret kengetare,
Shnderrohen ne fusha
Malet kryelarta.

Por kenga e ujit
E perjetshme mbetet.
Drite e kthyer ne kenge
Endrrash romantike,
Ai eshte qiellor,
I zhdervjellet, i fuqishem.
Eshte mjegull, trendafil
I mengjesit te perjetshem,
Mjalte hene qe kullon
Prej yjve te vdekur.
.........................

Ja perse dhe yjte
Ne valet e tij prehen,
Dhe Afrodita hyjnore
Nga gjiri i tij ka lere.
Kur ne pime uje,
Etje dashurie kemi.
Ai eshte dashuri e bute,
Qe rrjedh, qe s'thuhet me fjale.
Ai eshte gjaku i botes,
Histori e shpirtit te saj.

Ai ruan te fshehten
E gojes se njerezve,
Se ne te gjithe e puthim,
Per t'i shuar etjet,
Eshte rezervuar puthjesh
Buzesh te vdekura,
Vella i zemres sone,
Rob i perjetshem.
.........................

Kur shuajme etjen me te,
Ndryshojme per cudi:
Me femije behemi
Dhe pakez me te mire.
Brengat tona largohen,
Tere girlanda te vesuara.
Veshtrimet na humbasin
Ne vise te praruara.
C'lumturi perendie
Qe gjithkush te provoi!
O butesi e ujit,
Ku njeriu shpirtin freskon,
S'ka gje qe mund te matet
Me brigjet e tua te shenjta.
Kur pikellimi i zymte
Na ve flatrat e veta.

7 gusht 1918, Granade
________