Rudina Çupi

Tradhti e verdhë[i]I ke parë korbat që vallëzojnëpara ushqimit të ndyrë?Si e drejta elementare e zërit për t’u ngritur në këmbë[/i]por qetësia e spraps, je Tradhti,që krenaria të ka vdekur mbi fytyrë!Dremit si injorante frika e m’i dergj mëngjeset të zverdhura, pa fuqie më duhet të shpik muzikën rozë,një engjëll-kloun ta ngushëlloj,por edhe pak mish sa më të brendshëmse skllevërit duhen sa më lakuriq, e di?një flutur të imët që argëton në errësirë,një peshk petashuq për të lulëzuar këtë vend-shëllirë.... Të gjitha për ta bërë të mençur tradhtinëe t’i pëshpërit tërë shpresë të ngrehurse ajo ka ardhur të marrë hak mbi mërzinë.

Para ngërthimit

E ndjej buzëqeshjen të më hepohet,si shpatulla jote kur i mëshoj. Gjaku,nga të gjitha gjërat që lëvrijnë në pipa (në pipa me gjunjë),para ngërthimit çurget në zjarrmi që kolmet,lëvrin e kridhet si flakë qiriri,ndërsa gjunjët përdheren e shndërrohen në gjarpërinjqë s’mund t’u vesh prangë, por veç lëmohen,pa kërkuar liri,në përpëllimëpranë lëkurës së tyre të vagullt, pa dritë

Më mungon

Më mungon,
ta hajë dreqi,
më mungon!
Shoh nervat e mia
si gjemba kaktusi,
sa herë ndeshin përballë
fytyra që s’të ngjajnë.

Degdiset tek ti truri im,
nëpër natën e çarë.
i ndjekur nga duart,
shërbëtore besnike,
që pa hartë,
kërkojnë si të mara
një thesar.

Më mungon,
dreqi ta hajë,
më mungon!
E ndjehem si kinematë,
që rrinë vetëm
shumë kohë.

Dhe si qenit
nuk i duhet busulla,
as mua s’më duhet
për të të gjetur imzot,
por këmbët ballsamosur i kam
mallkuar me ndrojë të fortë.

Ikja jote prej shiu

Si një mëngë gjunjëthyer në lamtumirë
që i sheh gjërat tek bëhen të vogla,
gjersa rruga të bëhet e ngushtë si vijë,
e mbetur si harku që lançon shigjetën;
është ikja jote me hapa të shpejtë si prej shiu.

Shtangur si këmbë urash
që s’dinë të bëjë një hap.
ikjet ecin me hapa humnerash
nuk kthehen më pas.

Fustan i ngjitur pas saj, heshtja
ecën kaq ngadalë
me hapa komodë, pa taka, si prej hëne
e më le zbrazur
si shishja e verës përdhe.
pa dallgë.

Ikja
me një inat të vetvetishëm
s’e dëgjon edukatën,
e vjen për tek ty
si ti kesh borxh plasaritjen
e vërtitet rreth meje
për të më vënë etiketën

Mall

Nën lëkurën e kthyer përmbys
zbuloj plagët rrathë-rrathë si drurë,
ku mbetur si fole dallëndyshesh
fle vezë e braktisur - një pritje premtim,
për t’u bërë shumës si dialog
me ty, që më mbete ndër duar si gjurmë.

Pres.
Edhe pse e di mirë,
që koha me të tejdukshme nuk vishet kurrë.
Mes nesh udhëton
epidemia e gjetheve të rëna, si modë,
që tokën prekin me drojë,
në parkun e pyetjeve mbetur lehonë.

Për një femër tjetër

S’ke pse ndjehesh ngushtë
si në hapësirat mes fjalëve
si klithmë e shkelur në fyt.
Kalimtare shkoj,
duke marrë me vete formulën e zjarrit
e të të le me një pikë të dobët
si sqetull, të ngrohtë,
të të dhembë kur të jetë natë.
E nga atje ku do shkoj,
do të postoj një pako drithërimash
dhuratë.

Ëndrra ime për ty

E fshehur në fole qerpikësh
rri ëndrra ime për ty.
ti - një vezë mëndafshi,
pret të të çukisë një zgjim.

Dhe të kuptosh se errësira,
e trembur,
në vezë,
ishte e ngrohtë, e ngrohtë,
paçka se e zezë.
Ditë

Të nesërmet t’i kam rezervuar ty.
e nëse dita të humbet ndonjëherë,
ki frikë
se nuk do të jem.

do bëhem
thërrmijë ndër çarçafin tënd,
që s’e lë natën të flerë

Mungesë

Si fëmijë,
që do t’i ndryshojë ngjyrën natës,
cigarja ime të zëvendëson ty.

Imazhin shterpë
mundohem të prek,
si kërmill bosh
i lënë vetëm
në natyrë.

Trokitje...
jo më kot,
dyert i bëra tw xhamta,
si fletë të bardha,
që presin një zhurmë qukapiku
që kushedi në ç’udhë,
klandestin,
duhet të ketë ikur.