Paul Verlaine

Paul Verlaine 1844 - 1896



Një gjumë i thellë i zi

Një gjumë i thellë i zi
Më ka rënë në jetë
Fli, moj shpresë, fli
Fli, dëshirë e shkretë!

Nuk shoh më gjësend
Të lig a të mirë
Gjësend nuk mbaj mend…
O histori e nxirë!

Jam djepi që gjithmonë
Një dorë tek përkund
Te varri posi hon…
Qetësi, qetësi pafund!

Kalorës i ndjerë...

Kalorës i ndjerë maskuar që heshtur shkon kaluar,
Mjerimi me ushtën e tij zemrën ma ka shpuar.

Nga zemra e plakur gjaku çurkë më vërshoi
Pastaj në diell mbi lulet u tret e avulloi

Dhe m'u veshën sytë një klithmë më erdh në gojë
Dhe zemra ime e plakur m'u drodh edhe mbaroi

Kalorësi i Mjerimit atëherë m'u afrua
Me këmbët zuri dhe, me dorë më preku mua

Gishtin veshur hekur e shkoi te plaga ime
Tek numuronte nomet, gjëmim pas vetëtime

Dhe si më preku gishti akull edhe hekur
Krenare e përtërirë m'u ngjall zemra e vdekur

E me afsh të ri e me hir hyjnor
E mirë, e dlirë më rrahu, si në gji rinor

Dhe dridhesha i dehur s'arrija të besoja
Sikur përpara meje perëndinë shikoja

Por kalorësi i ndjerë sërish hipi kaluar
Një shenjë me kokë ma bëri ashtu duke u larguar

E më thirri (sikur shpirti ma dëgjon)
"Kujdes, tashti! Një herë në jetë mjafton"

Nje i thelle gjume i zi

Një i thellë gjumë i zi
Mbi jetën time bie :
Fli ti shpresë, fli,
Dhe ti xixë lakmie !

E vështirë pa sy tërheqja
E kujtesa është e brishtë
Ku është e mira dhe e keqja
Çfarë histori e trishtë !

Jam ende një djep
Që një dorë e përkund
Në varr nën një plep
Heshtje e pafund !

Bisedë sentimentale

Te parku i vjetër i ngrirë, i qetë
Posi dy hije kaluan dy vetë

Me sy të shuar me buzët vrare
Mezi dëgjohen si me të qarë

Te parku i vjetër i ngrirë, i qetë
Dy hije kujtojnë të shkuarën jetë

- Të kujtohet malli që na pushtoi?
- Përse don’, vallë, që ta kujtoj?

- Për emrin tim zemra të rreh, sikur më do?
Tim shpirt në ëndërr gjithmon’ e sheh? – Jo

- Oh! Të lumturat ditë, s’kanë të treguar
Buzë më buzë, të përqafuar! – Zjarr i shuar.

- Sa blu ish qielli, shpresa pa kufi!
- Shpresa mërgoi tek qielli i zi

Kështu ecnin mbi tërshërën e kreshpuar
Dhe fjalët vetëm nata i pat’ dëgjuar

Spleen

Trëndafilat qenë të kuqe flakë
Lerdhi qe i zi, i zi

Shpirt, kur lëviz ti sadopak
Më mbyt dëshpërimi s’di se si

Qielli qe blu i butë si shpresë
Deti i blertë, ajri i qetë

O, sa kam frikë – dhe ri e pres
Se mos një ditë më len vërtetë

Më lodh beronja dhe pylli i tërë
Bushi që ndrin me degë e fletë

Asgjë me s’dua as fush’n e gjerë
Asgjë veç teje, asgjë medet!