Letra Të Dashurisë së paharruar!!!

Eri dr shkruajti:Ku je ? Vazhdoj te pyes veten , sa here qe ulem i vetmuar ne erresiren e shtepise ku u detyruam te ndaheshim.
Nuk e kam marre kurre pergjigjen e kesaj pyetje edhe pse jam perpjekur shume here ta marr me mend. Ndoshta eshte e thjeshte , por mendja ime nuk do ta pranoje dhe ankthi vazhdon te me breje gjate gjithe kohes qe jam zgjuar. Pa ty ndihem i humbur. Shpirti im ka vdekur dhe une jam kthyer ne nje endacak pa strehe , ne nje zog qe fluturon kuturu. jane te gjitha keto se bashku dhe njekohesisht, asnjera prej tyre. e dashur , kjo eshte jeta ime pa ty. Pres te me tregosh se si te jetoj perseri.
Perpiqem te kujtoj kohet e bukura qe kemi jetuar bashke. Ne ato kohe une provova lumturine e vertete. Shpesh pyes veten a ndodh gjithmone keshtu me dy njerez qe dashurohen? Nuk e di , por nese jeta ime qe kur ti u largove eshte nje tregues , mendoj se e di pergjigjen. Qe sot e tutje e di se do te jem i vetem .
S'bej tjeter vetem mendoj per ty , enderroj per ty, te sjell ne mendje , sa here kam nevoje per ty. Kjo eshte gjithcka qe mund te beje , por nuk me mjafton. Asnjhere nuk ka per te qene e mjaftueshme dhe kete e di, por cfare mund te beje tjeter? Nese do te ishe tani ketu me mua , do te ma tregoje ti , por as kete mundesi nuk e kam me . Gjithmone dije t'i gjeje fjalet per te me lehtesuar dhimbjet. Gjithmone e dije se si te me beje te ndjehesha me mire.
A mund ta dish se si ndjehem pa ty? Kur enderroj , me pelqen te besoj se ti e di. Para se te lidheshim , kam bere nje jete te pa kuptim , pa arsye. E di qe ne nje fare menyre cdo hap , te cilin kam bere qe kur kam mesuar te eci , ka qene nje hap drejt teje. Ka qene shkruar qe ne te ishim bashke.
Por tani jam i vetem ne shtepi , kam arritur ne perfundimin se fati mund ta lendoj njeriun po aq sa edhe mund ta bekoj. Tani pyes veten perse nga gjithe njerezit qe kam dashur me shume ne kete bote , m'u desh te beja dashuri me ate , i cili m'u rembye kaq shpejt.

Te pergezoj per poezit dhe letrat qe shkruan por me la pershtypje ky shkrim shume prekes

Dot nadlemi te flasim per takimin te pare
ne kto fusha te bukura plot lule e bare.

Dy luftra te ashpra kaplojn zemren time
si vrull i vullkanit vlon dashuria ime.

Keto sjan vargje as proz as poezi
por keto jan vuajtje per dashuri.

Bota kerkon paqe zemra kerkon ilaq
per nje vajz qe e dua zemren po ma plas.

Piktori ne skulptur si e ka ngjirosur
dy zemra e nje trup nga dashuria e lulkosur

Nje lule ne pranver vyshket nga etesia
a thua , a ka pas mundime vall nga dashuria

Pse sme shikon ne sy ste kam bere asgje
por vetem me trazojn fjalet qe mi thae

Brigjet me te larta i bashkon dashuria
brigjet me te aferta i shkatron trathtia

Kur lahem ne lum kur bie ne gjum
fetyra e juaj me duket gjithkund

Kot po defrena me shkoi mundi kot
kur sjam me te dashuren ne hotelin Mariot.

Me more zemren mendjen ma mashtrove
kur buzet e tua me te embela me te miat i bashkove.

Kur ne leter me thae i dashuri ..........
pa durim e pres edhe nje takim.

Me puthe aq embel me shikoje ne sy
u ndave ne at qast me lae me lot ne sy

Lamtumir i dashur me ty kaq e pata
por ne zemer si t`me theri shigjeta dhe shpata.

Ndarja eshte vdekje qe e uren perendia
a me tregon pershtypjet qe te mbeten nga dashuria.

Tradhtin qe e mora une qe se mendova
prej te dashures sime ate e fitova.

Jeta mu shkurtua qe mbeta pa dashuri
besoj qe ti nuk ki qe bere kete tradhti

Mendo pak e dashur por mos ke gabu
se bashku si ishim kush ska me te pranu.

Jeta eshte e gjate por edhe ndalohet
pushimet per dashurin si te dashurohem.

I endroj vuajtjet qastet qe te brengosen
nga dashuria vjerosur ce tash po mbaron.

Jeta eshte e gjate sa shpejt kalon
te gjitha pershtipjet ne pleqri i endron.

Flaka e zemres po dashja e dashuris
me beso oj e dashur nga une ske tradhti.

Ne zemer me mbete kujtimi i pa haruar
fillimi i jetes dashuris kur ja filluam.

Filluam dashurise me aq lumturi
se besova oj e dashur se dot m`bojsh tradhti.

Me le te pikelluar qe se haroj dot
vajtoj te deshta mundi me shkoi kot.

Tri vjet jane te gjata por kur pata lumturi
me duk mua si dita dhe nata.

Kur ne fillim thash te dashurohem
mendova me ne fund edhe te martohem.

Per xhdo vend qe shkoj xhdo vend qe te takoj
menden te ti e mbaj dhe kur ste haroj.

Te pash se pari her te shikoja ne sy
me dhe shone te flas ,me prite me aq butine.

Me trazove zemren shpirtin ma tumbove
sa mir me bere qe me tradhtove.

Sa kenaqesi ishte kur dalshim ne takim
sherbimi me tretke kur ishim ne perqafim.

Vetem nje disher qe une e pata
drejten e jetes ti digjke floka.

Ndoshta se ke plotmend per keto keshilla
se therat e egra se s`qelin trandafila.

Nje emer i kalter qe rjedh zemra ime
............. pjesa e jetes sime.

Kur i kuptoj qastet te cilat kan kaluar
tretem nga jeta duke menduar.

Lekundet bota zhduket eresia
fillova dashurine fillova lumturine.

Gjitha keto vuajtje quhen SUZHE
tash shenohet kot , se filloj jeta e re.

Si lodra me del kur e ferfellon stuhia
ashtu jane te mundeshme vuajtjet nga dashuria.

Mendova sa u treta deshmova dashurine
por nese me dashuron do te gjesh lumturine

Vetem kaq e pata u shpreha sa dita
por lumturise time a thua a do ti vjen dita.

Me shiqo ne sy veshto e te dua
prandaj mund te dish a kam me te tradhtuar

Me plaqkite plaqkite zemren mendova se je njeri
te prisja me gezim te bejme dashuri

Me paraqit nje ender gjumin ma largoj
mendova ter naten se si te dashuroj

Edhe te dashurova vuajtjet vazhdojne, vazhdojne
por perse tash vuaj kur shum mire kaloj

Ke qen e re edhe me premtove
vuajtjet mi humbe plaget mi sherove

Deri kur te vuaj te urej moj jete
pse ne mes dashnores lumturi nuk mbet

Dashuria eshte jete prandaj edhe e dua
mos mi humb shpresat se s`kam me te tradhtu

Sa vuajten zemrat qe sa te dashurohen
por smjafton kenaqesi deri sa te martohem

Jeta eshte flak paraqet, zbulohet
por diten e pranveres kurr s`do te harohen

Luajtem biseduam shprehem dashuri
sa te lumter nato qaste kur shprehem dashuri

Pranvera erdhi ne brigje te shtegta
qe te dashuren time qe te takoj

Prisja ty te takoj por te dashuren e gjeta
shum me perqafoj jeta jon filloj

Karshi dashurise qendron lumturia
si te veproj i mjeri qe te mbes te dua

Plot tri vjet te perziera gezim dhe hidherime
vuajtje deshprim u n`dihsha i gezuar kur ishim ne takim

Tash e kom nje ide prandaj dua ta provoj
me te dashuren time shum mir ta kaloj.

Që kur i shkëmbyem fjalët e para e kam ditur se je i veçantë dhe se jam duke “u lëshuar” në diçka serioze, në diçka që mund të jetë edhe e mirë edhe e keqe. E kam ditur këtë.

E kam ditur nga ato fjalët e tua të mira se do të dashurohem në sytë e tu të ftohtë, të cilët aq shumë më kanë tërhequr, dhe e dija se do të vuaja. Ndërmjet nesh gjithmonë ka qenë ose dashuria ose urrejtja.

Momentalisht është kjo e dyta. Megjithatë, edhe kur të urrej jashtëzakonisht më mungon, edhe pse të gjithë që janë përreth meje i bindi se jam “OK” dhe se të kam harruar e tejkaluar. Por e vërteta është ndryshe. E dhimbshme…

Sinqerisht, më duhesh. Jashtë mase më nevojitesh. Sikur të jem e bërë e varur në ty, në të vërtetë, ti je droga ime. Kur nuk të shoh, çmendem, ndërsa kur të shoh, kur je afër meje, vuaj. Vuaj pasi që më je aq afër, dhe nuk mund të përqafojë.

Vuaj se më nevojitesh dhe ... të dua... por perëndia ka plane të tjera me ne. Shpesh i kujtojë disa ditë të lumtura nga lidhja jonë, të cilat janë të shumta. Më kujtohet kur nuk e kam ditur se çka janë lotët, por tani këtë shumë mirë e di.

Më ke lënduar, por sidoqoftë të dua. Askush nuk mundet të më sqarojë se pse të dua kaq shumë. Dhe e di se dashuria jonë nuk është sikur zjarri, që përsëri të ndizet. Por jeta është duke më shkuar tutje me mendime për ditët e dështuara...

E kujtoj, kemi qenë atëherë vetëm një, unë e ti. I kujtoj të gjitha, edhe atë të cilën më është dashtë ta harrojë që moti. E kujtoj shijen e buzëve tua të cilat nuk kam guxuar t’i puth.

E di, nuk mund t’i harrojë të gjitha kur do të doja, por pyetem se pse të kam dashur, edhe pse nuk kam guxuar.

Gurët nëpër rrugë, sikurse gënjeshtrat e imtësuara dhe shpërndara në mënyrë të shkëlqyeshme... E pranoj, nganjëherë marr në thua. Ai grumbull i vogël dhe i parëndësishëm i pluhurit, nganjëherë është tepër i ashpër, ndërsa të lëndon pikërisht atëherë kur të dhemb më së shumti. Por jo, nuk do të dorëzohem. Hapat e mi tani e tutje do të jenë më të kujdesshëm, por shumë më të sigurt se në të kaluarën. Sepse shkojë atje ku është më bukur.

Atje ku do të thithi ajër më të pastër në skenën me barë dhe me lloj-lloj ngjyrash të jetës sime. Ku shkëlqejnë të buzëqeshurat e personave të dashur në pikat e trëndafilave, ku era bartë aromën e shpresës për çdo njeri, aromën e lumturisë për secili njeri dhe lule të çelur. Aty keqdashësit nuk dërgojnë vetëtima në zemra të sinqerta, aty secili është i posaçëm, pasi çdokush e ka respektin e duhur.

Mjegulla e mashtrimeve dhe shantazheve, nuk mundet në këtë botë të depërtojë, sepse këtu qielli është tepër i pastër për ta lejuar një gjë të tillë. Dhe këtu vërtet e jetoj jetën, sepse çdo moment është ëndërr e realizuar. Mirëpo, është shumë larg, këtë e di. Prapë nuk do të heq dorë.

Do ta notoj çdo det që më del përpara, do ta mbijetoj çdo stuhi dhe shtrëngatë, do të ngjitem tek secili yll në gjithësinë e pafund. Sepse aroma e asaj ere vazhdimisht më përcjell. Aroma e shpresës. Dhe përderisa kjo ekziston, lumturia është çdo moment i përjetuar.

Edhe nëse për këtë më duhet këmbëzbathur të eci mbi ata gurë të mprehtë. Nuk do të ndalem derisa ta takoj shpirtin tim binjak dhe do të bëj kujdes që mos t’i përsëris gabimet e së kaluarës. Dhe kjo aromë e shpresës, do të jetë udhërrëfyesi im më i mirë, ai që do të më drejtojë në kahun e duhur.