Vjeshta...

nga engjell a djall Sun 30 May 2010 - 7:25

Vjeshta

Me zbehtesine e zymte te gjetheve qe thahen,
Me ngjyren gri te qiellit mes reve qe shperndahen,
Me nje kujtim te bukur, ketu ne zemren time,
Me shira te rrembyer, me erera e gjemime,
Ja vjeshta po afron.

Me nje petale loti ne cep te syve rene,
Me nje pende dallandyshesh neper shtegetime lene,
Me nje fjale dashurie mbuluar me mister,
Me mall e nostalgji per Diellin ne pranvere,
Ja vjeshta po renkon.

Kur era vershellen mbi xhama dhe troket,
Kur shiu lot i qiellit mbi syte tona shket,
Vete vjeshta murmurit me nje trishtim ngjyre gri:
Nuk dua qe te kem kaq shume lot e merzi,
Vete vjeshta po loton.

Dhe ikin ditet, javet, pranvera vjen serish,
Na peshperit gjithe gaz plot fjale dashurish.
Dhe iken perseri dhe prape vjeshta vjen,
Trishtimin, zymtesine me vete pas i kthen
Kjo vjeshte qe vjen e shkon.

- Eva Sotiri -

nga engjell a djall Sun 30 May 2010 - 7:26

paravjeshtë

Ndonjëherë them, ndoshta është më mirë
Mëngjesin ta presësh në shtrat e qetë,
Pa menduar gjë tjetër, duke gogësirë,
Tej dritares të shohësh si notojnë retë.

Pastaj të çohesh pa u nxituar,
Pa bërë tualet, pa u ndrequr bukur,
Pa vënë re yndyrën, kaloritë pa numuruar,
Të hash me shije një vezë të skuqur.

Të dalësh në rrugë pa parë orën,
Të ecësh shkujdesur pa kurrfarë qëllimi
Nëse padashur dikujt ia prek dorën,
Supembledhur t'i falësh një buz'qeshje kalimthi.

Në park, mes barit, mes lulesh dhe pemësh,
Prej mendjes të fshish PC-në, shefin, zyrën.
Të soditësh si luajnë fëmijët e vegjël,
Të lesh diellin çapkën t'gudulisë fytyrën.

Në mend të të vijnë ca vargje të thjeshtë,
Pa metafora, pa krahasime hyjnore.
S'ësht' e thënë poezi, mjafton dhe një vjershë
Ti me gjuhë të lëpish një akullore.

...dikur,

kur gjethet e verdha të thonë: „Vjeshta erdhi!“,
Një djalë simpatik krah teje të rrijë.
Pa karrierë të bujshme, i panjohur nga emri,
Që do me ty të ketë fëmijë...

nga engjell a djall Sun 30 May 2010 - 7:28

VJESHTA S'KA NDRYSHUAR

Ja t'ju them unë një vjershë me vjeshtë:

Ish' vjeshtë kur e putha për herë të parë.
S'mbaj mend sa të zeza ishin retë,
Mbaj mend se buzën e kish të tharë.

Në flokët e saj i humba duart,
Pangopur e putha si i marrë.
S'mbaj mend në e putha i dashuruar,
A që t'ia njomja buzën e tharë.

Ditë, stinë janë tretur, ndoshta një jetë,
Që s'e kam puthur e s'e kam parë...
Pse shkoi më la, s'e di as vetë,
S'di kush ia puth buzën e tharë.

E lodhur vjeshta shtron si përherë
Të verdhë qilimin gjethetharë.
Pa turp prapë pemët zhvishen në erë,
Veç shiu bije si më të qarë.

nga engjell a djall Sun 30 May 2010 - 7:28

Vajza që vjeshta s'ia puth zemrën

Ma zhuritën mendimin sytë e saj,
Dy sy që kurrë s'i kam parë,
Zhbirues, të errët, të thellë pa skaj,
Të djegur etjeje si saharë.

Në ëndrrën e vjetër që pas më ndjek,
Më e lashtë se fëminia ime,
Ajo vajzë e vogël pret e pret,
Ulur tek stoli ku gjethet bijen.

Pret shiun e puthjeve të mia,
T'ia fshijë bronzin e diellit të verës.
Buzët e thara ia djeg dëshira:
Rrëmbema zemrën! - t'i thotë vjeshtës.

Por vjeshta kalon e verbër, e heshtur,
Dhe vajza e ëndrrës tretet ngadalë,
Treten buzët që më puthën pa më prekur,
Treten sytë që më prekën pa më parë.

nga Sponsored content

Vjeshta...

Vjeshta...

Re: Vjeshta...

Re: Vjeshta...

Re: Vjeshta...

Re: Vjeshta...