DITARI I NDJENJAVE

Ditet kalojne nje nga nje.Po behet nje muaj qe zerin tend se degjoj.E
di qe faji ishte i imi.E di qe nuk duhet te merresha me gjera kot.Te
degjosh zerin e zemres,fjalet e saj plot ankth e dashuri.Malli me venit
per zerin tend kur dielli nis te perendoje.Dikur ne nje kohe te tille
te degjoja kur flisje.E qete shume e kulturuar dhe shume shume e
embel.Mos kujto se do te harroj.Pamvaresisht se si erdhen punet.Lere
fajin te shkrihet me kohen.Harroji disa fjale boshe qe te thashe i
nxehur.Beso ne boshesine e zemres time kur s'ndjen per ty.Un zemren
kurre nuk do ta lej bosh.Gjaku do te me levroje nder vena.Zemra do te
rrahe vetem per ty.Syte e zeza,fytyra e qete dhe floket e bukura me
shuan nje zjarr te dikurshem dhe me ndezen nje tjeter qe me djeg vetem
per ty.Une nuk besoja qe te dua.Por zemra me thote te kunderten.Sahere
qe te shoh ne foto ndjej rrahjet e saj.Hidherimin me veten time.Te
qenit fajtor ne lidhje me ty.Ndoshta dhe nuk kam faj,ndoshta nuk je dhe
aq e bukur,ndoshta dhe nuk je aq e mire...por per MUA ti je me e bukura
,me e mira nga te gjitha.Te me jepnin gjithcka ne bote nuk do ta
nderroja per nje buzeqeshje nga ti.Me beso?
E di qe keto fjale per ty tashme nuk kane vlere.Rrjedha e ngjarjeve ka
marre drejtim tjeter per te dy neve.Por vetem dicka kerkoj nga ti.Mos
mendo qe nuk te doja dhe te dua.Te kam dashur dhe do te dua gjithnje.E
ndjej qe jam shume i interesuar per ty.Nuk mund ta kapercej lehte kete
realitet te hidhur qe krijuam per gjera kot.Gjithsesi ti vazhdo,edhe
nese ke ndjere qofte dhe dicka te vogel per mua...mohoje.Beme qe te
urrej,te shemb statujen ideale qe krijova per
ty ne ..shpirt

Thjeshtesia e fjaleve mbron perhere shpirtin,mbron kohen me nje perde te mendafshte harrese,mbron ato pak sekonda qe jetojme.
Te dashurohesh me momentet eshte kujtimi me i bukur,menyra e zjarrte
per te ruajtur ato pak kujtime qe ngelin perhere ashtu si lundrimi ne
qetesin e shpirtit,midis dallgeve te pafund te deshires per te harruar
mundimin e akullt qe gjakos zemren.
Nje qenie qe shume vuan por asnjehere nuk harron te jetoje
momentet.Vdiqem e lindem serish.Shume perendime do shohim akoma,agimet
presin sy e peshperitje nen perqafimin e duarve te ngrohta.
Syte e lodhur nga lotet pa emer e adrese,zemra e munduar nga dhimbja e
pafund,shpirti i lehte si plumb,si nje gjethe vjeshte qe era merr e
dergon diku larg.
Lodhje qe koha ledhaton ne shpresen e te nesermes qe ka mbaruar dje.
Ndalesa e fundit,akoma nje rreze drite ose dielli,ne duart e tua madheri nje cope leter te bardhe.
E bardhe pa asnje shkronje..sekreti i jetes i shkruar ne nje faqe te bardhe.

Nuk kishte shume kohe qe edhe une si shume te tjere vendosa te bleja kutine magjike, e cila besoja qe do te me largon per disa minuta nga brengat e jetes.Jo qe kisha jeten monotone por nje perditshmeri qe me ngulfaste ne gryke qe nga mengjesi.Kisha marre bindjen qe po te i mbyllja syte, do te dija permendesh te i bej punet qe i beja , te vishesha e te nisesha per pune,rrugen neper te cilen kisha kaluar me shume se 8 vite e dija tanime permendesh.
***
E kisha te veshtire te shkruaja , andaj zgjodha disa adresa me kenge te zgjedhura , dhe disa vende ku mund te luaja edhe pa shkruar.Nuk kerkohej cdo here te i pergjigjeshe pyetjeve te rendomta te bashkelojtarit.Me mjaftonte te thonja : I dont understand... dhe gabimet qe beja ne shkrim lenin pershtypjen tek ata qe jo qe nuk dua por vertete nuk kuptoj gjuhe,andaj adhuroj te luaj ne heshtje.
Nje nate deri sa e qete po luaja ne lojen time te preferuar u paraqit AI .Me beri pershtypje nofka shqipe qe lexova dhe pa hezitim i ktheva pergjegje ne pyetjet e parreshtura qe vinin nga gishtrinjet e tij qe tani me i kishin mesuar ato pyetje dhe shkronaj si une punet e mengjesit .Per moshen nuk behej fjale se zoteriu ishte aq gjentil qe te mos prekte tek nje femer aty ku dhemb.Fjalia e fundit pershendetese ishte qe ai ishte i befasuar dhe i lumtur qe takoi nej femer me tipare qe ai i çmon me shume se çdo gje: menqurine dhe maturine.Kjo me beri te ndihesha pak sa mire dhe krenare me veten time, qe edhe pse ktheja pergjegje me vonese per shkak te shpejtesise ne shkrim, ai lexonte mes rreshtash dhe kuptoi vertete ate qe une doja te kuptoj Ai dhe secili qe ne te ardhmen do te komunikoja ne virtualitet.
***
Kishin kaluar disa dite dhe une bera edhe nje vizite tek lojerat.E verteta ishte qe kerkoja bashkebiseduesin qe me dha komplimentin e pare virtual .E gjeta aty, dhe çdo here e me shume me lidhte nje MIQESI me te .Kishim shume te perbashketa dhe kisha nderin te kem nje Mik te tille.Folem me jave me muaj dhe kenaqeshin ne biseda te ndryshme.E njoha moshen e tij, gjendjen familjare ,dhe jeten e tij private.E gjeta nje mik qe kurr nuk do te mendoja qe mund te gjindej ne mes shkronjash. Me thonte shpesh qe ka jetuar thuajse gjysme shekulli ! Dhe vertete kishte ate moshe qe me bente te ndjehesha edhe me mire ne pranin e tij duke mesuar shume çka nga jeta dhe pervoja e tij .
***
Nuk mund te i besoja syve ne nje mbremje, kur hapa nje mesazh te derguar nga Miku im.Kerkonte falje me perulesi , kerkonte falje dhe denim nga perendia.E lexova me poshte dhe arsyeja ishte se Miku im ishte dashuruar ne mua,dhe kishte thyer besimin qe kisha une per te,dhe tani do te me humbte pergjithemone. U ndjeva keq , shume keq. U ndjeva keq nga arsyeja qe ai denonte veten per nje ndjenje qe ka linde pa dashje, nje ndjenje qe nuk pyet per moshe e as per gjini,nuk pyet mendjen ,por zemra kete here merr urdherat dhe behet mbretereshe e tere qenies .Arsyeja humbet ne gjakun qe rrjedhe me shpejte se me pare neper mbretereshen Zemer.
Iu pergjigja mesazhit te tij.Kerkoja qe te mos ndjehet fajtore por te luftoj dhe te bindet me realitetin.Ajo dashuri ishte e pamundur dhe mekat qe do te denohej perjete nga vete perendia dhe simbas meje ( edhe pse nuk ia thash) ishin po ato dashuri qe ne te kaluaren ishin denuar me gure deri ne mbytje.I lehtesuar qe kishte shprehur ndjenjen e tij, dhe qe une nuk do te largohesha aq shpejte nga nje miqesi qe per mua kishte nje rendesi te veçante ,miku im vendosi te luftoi me ndjenjen.Ndihesha keq edhe pse shume , shume me rralle hyja te luaja .Ndihesha qe çdo here ngjallja tek ai shpresa dhe dhe deshira te heshtura.Por kjo teme nuk u permend me gjate tere kohes.
***
Athua fillova edhe une te ndjeja diqka ,edhe pse nuk e pranoja,por ajo ndjenje me beri qe nje dite te provoj te e hap nje nga adresat e shumta qe me kishte dhene! E ndjeja tradhetine qe po i beja miqesise edhe ashtu te krisur,por doja vetem nje here te shof qka ka ne jeten e tij.Dhe çuditerisht aty nuk gjeta ate qe kerkoja.Gjeta shume e shume mesazhe nga vajza dhe femra te cilave me kohe ua kishte rrembyer zemren.Ishin disa.Nuk ishte nje.Te gjitha i betoheshin ne dashuri, te gjitha e donin me zemer( shkronja) dhe te gjitha prisin me padurim takimin me te. A thua ja vlente te bisedoja me shume, te merrja kohe edhe kur nuk kisha qe te gjendesha pran Mikut kur ai kishte shume nevoje?Athua miqesia virtuale, eshte vetem atehere sa e ke dike ONLINE dhe pastaj fillon vetja tjeter? Athua ne kete menyre zbrazen epshet qe ne realitet nuk do te guxonin te zbrazeshin, se ka te bej me dy gishte fytyre si thote populli.
Eh miku im,mik i paqene, sa here ne dite thua qe dashuron, sa here ne dite puth e perkedhele,dhe sa here ne dite MENDON per ato qe ben ? Mbase nuk ke kohe te mendosh,por nje do ta kesh te kjarte heret a vone:Kthehu tek vetja jote,gjeje veten qe e ke humbur neper tastaturat e kompjuterit,sepse te humbesh nje miqesi eshte shume,por te humbesh veten eshte tmerr, eshte krim e mbi te gjitha eshte vdekje e personalitetit.E çfare te duhet vetja nje dite kur ta kutosh qe je gjysme i vdekur, ndoshta do ta kuptosh nje dite,por kam frike se do te jete vone !!

kot ndjej, kot mendoj,kot gezohem! kot telefonoi,ndjej zerat kot,pran
jush nuk jam pran jush nuk zgjohem pran jush nuk pija kafen e aromes
nuk ndjej aromen e natyres si dikur, nuk qesh e as nuk qaja si dikur!
sot qesh e qaj i teri... vallzoi kercej asgje nuk ndjej, asgje si dikur nga largesia ndjehem bosh,kot eri kot!?

Ti nuk me ngjan me asnje nga ato qe kam
njohur une. Nuk je me ajo qe te kam njohur ne fillim.... nuk je me ajo qe
te kam njohur ne fund. Je e cuditshem. e qeshur, e kenaqur, e sigurte, e ftohte, e shpetuar. Ti ke tashme rrugen tende, ne drite, ndersa une
vazhdoj te endem neper labirinthet e dhimbjes dhe te perplasem neper
mure. Ne endeshim bashke aty dikur. Pse nuk me tregon, nga dole? e
qeshur, aty perjashta duke fershellyer

ti erdhe


Nuk e njoha buzqeshjen tende
As veten se njoha ne ate pritje
Kishte kohe qe thurja brenda vetes
nje vale te kryqezuar fjalesh
Ti erdhe
Me gjete aty ku me kishe harruar
Une nuk isha buzkuqi jot i lene per ngut
ne stacionin ku kryqezohen ererat e ikjes
Vela e fjaleve te mia
ka rene tashme prej dikujt
Ti erdhe
une nuk e njoha buzeqeshjen tende
As pershendetjen , as fjalet
Ti paske ardhe dje.
keshtu me duket
Sa shpejt harrova qe erdhe
Edhe pse ka kohe qe nuk haroj te pres
Nuk te paskam pritur keshtu.

Ate mbremje yjet ndrisnin
Shume ne shpirt me skalisnin
Nje ndjenje deshperimi
Befasisht ne shpirt m`goditi me deshire mallkimi

Nje rreze e argjendte, nje drite verbuse, prane kalon
Gjithnje i turbulluar ne mendje te panxene serish me mallkon
Po pse valle nuk e kuptova Dicka nuk shkonte...
Por me pas kur mire u mendova fytyra e saj nen shkelqimin djellit vezullonte
Ishte imagjinate apo realitet??? Ahhh sikur te mos kish ndodhur ne te vertet.
Zgjas koken me tej, nje imazh fisnik dhe mendjelarte
Shume me elmbelsi i fliste asaj si nje person famelarte
O Zot, valle e vertete
Apo nje imagjinate qe po me perpin perjete

Jo jo nuk eshte ajo mendoja
Eshte engjelli keqberes gjithsesi ne shpirt hezitoja
Pse o zot, c`ishte ky mallkim!
Dhe me pas nje kujtese verbon shikimin tim

Kujtohen puthjet dhe perkedhlejet
Miresite dhe urimet
qe gjithmone njeri tjetrit ja kushtuam
por qenka shkruajur, shume pak gezuam.

Largohem i copetuar dhe me zemer ne dore
Degjoj nje ze dyfjalesh, "Te Dua" dhe vrapoj me vrap...

Koha prishet,
Qielli qan,
Dy te lumtur te dikurshem

I kalitur ne dhimbje, vuajtje dhe gezime te rralla,
“dashuris e verteta”, nuk i besoj, jane veq perralla.
Te thuash “do ta DUA dikend tere jeten realishte”,
Eshte njelloj sikur nje qiri te rrije ndezur perjetesisht…

Por qiriu dikur do te fiket,
Dashurite do te shuhen,
Veq kujtimet mbesin,
Dhe ne zemer pafundesisht ruhen!

E pe vjeshten këtë vit ,,ajo sesi erdhi ashtu papritur pa dashur shkeli mbi ne hodhi ato gjethe ngjyrë te perziera dhe shtroi hapat e saj mbi asfaltin e pluhurt te kësaj qe kaluam ne te dy. Kam dashur dikur një dashuri me emrin dhimbje ,me emrin vuatje, me emrin sakrifice..me çdo emër do ti vija asaj dashuri. Ne u njohem dreqi e mori as vete se di si po ishte një bisede ne chat..një klikim i shpejte mbi emrin tënd sepse ti kishe një emër si unë.Sa u gezova kur te pashë ..me dukej se te njihja një jetë te tërë ,sikur te kisha pare një jetë te tërë.Ne nisem një lidhje ne chat..biseda ne telefona letra emaile ajo vere ishte kaq e bukur kaq sdo te dua ta harroj kurrë kur ti me merrje ne tel,kur ti me sillje sms.


Ne u takuam atë ditë te 1 shtatorit...ne u ritakuam u puthem ne shi ne vjeshte ne dimer.Çdo muaj ishte muaj takimi për ne..ne kishim pikat tona vendet tona gjërat tona.Kaluan as vete se di një vit e gjysëm plot nga ajo e magjishme jetë,nga ajo e magjishme dashuri. Ti ike një ditë sa bosh u ndjeva kur kalova ne qytetin tënd,kur pashë kafen kur uleshim kur hyra ne dhomen tënde dhe ti kishe harruar xhupin e varur ,bluza jote duhani u fundit qe kishe pire.Unë u ula ne atë krevat,atje mora fryme thelle ne atë dhome ku kisha kaluar te vetmen e te magjishme nate me ty ne këtë kohe një vit e gjysëm bashke.


Një vit e gjysëm u permbysen ne atë dhome ,,,kur kuptova se emri yt nuk ishte ai qe me kishe treguar.Ti kishe një emër tjetër..por nuk ma kishe treguar për këtë periudhe sepse nuk doja qe unë te lendohesha. Të kisha dashur ,te kisha thirrur, te kisha puthur, te kisha perkedhelur ,te kisha prezantuar ne një tjetër emër..ne emrin e vellait tënd.

Sa e cuditishme mu duk ajo ditë..as vete se besoja se ti me kishe genjyer aq rëndë aq keq aq poshtër..me kishe genjyer per emrin dhe jo pak po për një vit e gjysëm.
Ika nga ai qytet..ti kishe ikur ishte kaq bosh pa ty kaq dhimbje kishin rrugët, çdo gjë qe mbante emrin tonë por mbi te gjithë dhimbje kishte ajo zemër qe qante e nuk kishte ku te ngushellohej.


Se di ku ndodhesh tani..ndoshta dhe ti je keq ndoshta dhe ti vuan..por unë nuk mund te te fal dot për këtë ,për genjeshtren e emrin tënd.Ndoshta një ditë do të takohemi sepse jeta sjell takime dhe ndarje..por ndoshta dhe jo! Ndoshta atëherë do të jetë vonë ndoshta dhe ti do ta ndiesh qe ke gabuar thelle !

Soti ishte vjeshte...sa me ke munguar zoti e di sa! Lotet rodhen mbi xhamin e makines dhe u kujtuan ne atë rrugë te largët qe bënin çdo muaj për të parë sytë e tu. Do me mungosh zemër ne çdo moment..ndoshta koha do të bëj te vete do filloj te te harroj pak nga pak..por sdo te heq nga kujtesa kurrë djalin me emrin tim qe me genjeu vetëm e vetëm qe unë mos te ndihesha keq qe nuk ishim te dy me një emër !