poezi nga Shaban Cakolli

First topic message reminder :

Fjala juaj

Në kujtesë do mbetet
ajo fjalë
që vjen maleve
me flakën e kushtrimit
heu
kush është trim
se ora ka ardhë
ujkun e çalë
ta heqim zvarrë

E vërteta

Kur kreshnikët tanë
i hapën hartat
atyre në duar
iu dogjën kartat

Lartmadhëria
mbet lakuriq
para pasqyrës
u bë gaz i botës
karikaturë e gjallë
që të bën më lot
të qeshësh

Gomari që shtihej ujk
mbeti pa lëkurë
dhe filloi të pëlliste
deri në kupë të qiellit

Vetëm kur në gjyq
e depozitoi mendjen
u pa sheshit
se burri i botës
për mburrje e kishte
trurin e gomarit

Etiketa mirësjelljeje

Atyre iu iu dridhej buza
e u kruhej zuza
tek flisnin me romuza
për luftën e madhe

Urrenin njeri-tjetrin
tek i lanin faqet ndërsjellë
me pështymën e puthjeve

Biografitë plot akuza
kandidatë për biruca
që kur lindën nga lluca

Trima para pasqyrës
para kufomave
dhe dhomave
që kundërmonin ligësi

Lot Kosove

Sllav e shkja
dhe djalli i zi
na lakmuan edhe gjelbrimin
e fushave tona
në sy

As me vetëveten s’ lanë
të flisnim njerëzisht
për njerëzimin
se njerëz s’ishin

Shkilnin tokën tonë të bukës
me thundrrat e tyre
me brirë therrnin
qiellin e kaltër
të bebëzave tona

Zjarrin që ka Kosova
për liri tund dheun
dhe shpërthen
deri në qiell
duke djegur e pjekur
mustakët e miu
në fytyrat satanike

Kur shiu i lotëve pushoi
rreze lëshoi liria
dhe me foshnje u mbush shtëpia.

Trimat

Zjarrin që ka Kosova
s’e ka Etna
as vullkanet në Tokën e Zjarrtë

Aty ku shpërthen zjarri
ngrohet shqiptari
me flakën e lirisë

Më bënë trim dhe mua
ushtri e rritës
roje e Kosovës
dhe e shkëndijave të gjakut

Kam një hall

Kam një hall
më të madh se lumi
me netë të tëra .
s’më zë gjumi
kështu dje
kështu sot
i përgjumur nëpër glob
mbuluar prej luksi

Anonim
në azil
pa mik e me myk
i mbyllur në terr
endem nëpër vetëvete
në anonimitet rroj
e vdes ngapak
çdo ditë

Emër i nemur

Udhëtarë të territ
hyjnë dhe dalin
nga dera në derë
ecin për teh të thikës
duke u përpjekur
të kërcejnë në humnerë
hapur në anatemë
si fëmijë të humbur
thellë në pyll
lajkash e trishtimi

U lexohet në dritën e syve
mallkimi i territ
ngrysen e gdhihen
me një vel mërzie

Nuk kanë shteg as prag
s’dijnë kah nisen,
as ku ndalen
me këtë rrugë muge
emër të nemur
gurbet

Jetë pa shije

Kam etje
si në dimër

Tablo e recetës sime
e pij qumësht
më bëhet vrerë
ha bukën
më bëhet gurë.

Para syve perde muge
kjo është panorama ime
në muzgje gjumi

Menu e pashkruar
me një përzgjedhje
për oreksin e humbur të ditës

Jetë e vaj

Rrodhi përrocka ujë loti
rrodhi kot së koti
kur ndryshoi moti

Në katër anët e globit
rri buzë trotuari
duke shikuar
ndërrimin e ngjyrave në semafor

Kërcitën kockat nga reuma
kur filloi riga e shiut
të bjerë nga ai qiell kuq e zi

Në gjysmë u ngrit flamuri.
flamuri i kuq
i larë me gjak
për këtë jetë të pafaj

Mërgimtari

Larg atdheut
larg shtëpie
të shkuan vitet
sikur hije

Vetëm agimi i djalërisë
hap portën e kujtimeve
dhe në fushat e bleruara
të viteve
një çunak këmbëzbathur
mbledh Lulenarçizi

E shkurtër është jeta
si një shirit celuloidi
që fillon në kujtime
dhe mbaron në një beze të bardhë
në murin e moshës

Imazhe gri
si bryma e flokut tënd
ngrin e shkrin në lëvizje
të përhershme
të ëndrrës

.
Rini e thinjur
stacioneve
presin e përcjellin
vagonat me radhë
që bredhin nga stina në stinë

E ndiej humbjen

Viti shkel vitin
pesha bie
pingul në shpirtin tim
tretur në mërgim

Një pjesë e diellit
m’ është shkëputur
nga qielli i bebëz
nga hija e lotit tim
derdhur
në dhe të huaj

Nëse unë s’ kthehem
hija ime do të bredhë
trotuareve të botës
pas mallit tim

Për çdo natë
e bëj nga një shtegëtim
në mendje
për në shtëpi
për amanetin e nënës
para se të japë lamtumirën
pranverave
të ikura pa kthim

Nën qiellin e huaj

Ky qiell mbi rrokaqiell
dhe jeta jonë drith e miell
brenda mureve të betonit
vyshket e pafaj
në këtë nënqiell

Deri në asht unë kam acar.
dhe duhet të mbulohem
me një re të trashë tymi
ose të pëlcas si tollumbace
në duart e një fëmije bonjak
e gjuajtur
nga një shigjetë acari

Zemra ime e mërdhirë
del gjysmëlakuriqn të shëtisë
nëpër kopshtin e mbuluar me mall

Buzë lumit Rajna

Buzë lumit Rajna
mbi syprinën e ujit
hijen mallit e ndeza
tani jam pa hije
i lehtë si avulli
si një hije malli
që ka rënë mbi ujë

Me shtegtarët

Bashkë me dallëndyshet
u nisëm
për një ditë shtegëtimi

Kaluam fusha
lumenj dhe detra
për ta gjetur folenë
e stërgjyshërve pellazg

Kur vinin pranverat
dhe bora shkrihej
në diell shfaqej
strofulli i lashtë
në një dege të tharë

Kur dola prej shtëpisë

Kur dola prej shtëpisë
ia dhash flakën rinisë

Si qen e tërbuar
lehte uria
e skamnorit
në dheun e huaj

Erdhi koha për t’ u nisë
dhe i thash nënës
të ma varë atë bazybe
në qafë
që të më ruaj
nga syri i keq i mërgimit

Zemra e nënës
u vyshk për një minut
siç vyshket lulja nën brymë
dhe zemra e mërgimtarit nga malli

Një vaj i padukshëm
ma dridhi buzën
dhe s’ mund të them
asnjë fjalë malli
për tokën që po e lë

Jetë e namur
sot për nesër
me rininë e humbur viteve
të njomura me lot

Vitet shënohen
me hijeroglifet
për historinë fatkeqe
të brezave që po vijnë

Malli për kroin e fshatit

Ngjiten vashat shpatit
shkojnë te kroi i fshatit
të buta si delet
i zbukurojnë belet
kur ngjesin kordelet.

Qafat me rruzare
n’kostume shqiptare
qëndisur me rreze

Kroi i fshatit
ujë rrjedh teposhtë
nga fushat
për t’i çmendur çunat
për t’i joshur çupat

Tani më zgjon etjen
në këtë tokë mërgimi
malli më djeg shtatit
për kroin e fshatit.

Nënë, moj, nënë

Kur u ndava nga ti
o nënë
qava natën e tërë
se kisha mall
për një fjalë tënden

Kur m’i këndoje ninullat
o nënë
në gjoksin tënd.
fluturoja në qiell

Më ty për dore
hapëroja nëpër oborre
dhe sot
më merr marrë malli
të më marrish përdore.
o nënë

Rrudhat e pleqërisë
sa të hijshme i kishe
si vija të dritës të yjeve në qiell
në netët plot hënë

Sa më ka marr malli
për një bukë
nga dora jote.
o nënë
për një bukë misri
me shije fëmijërie

Si zgavër lisi
zemra më është bërë
ke era fsheh borën
për flokët e mia

Edhe zogjët e malit
nëse më thërrasi
t’ i lot mos lësho
qëndro dhe më prit
se do të kthehem një ditë

Në vizion

Në një kopsht në Osnabrück
me një me një dallëndyshe u bëra mik

Zemra bëri benë
se do t’ia ruaj folenë
derisa të kthehet nga shtegëtimi

Iku duke më përshëndet
me krahun e lehtë.
zogu i shkretë

Kalon detëra edhe toka
të sjell të fala
nga Shiroka

N’ ma pashë nënën me lot në sy
ajo qanë edhe për ty

Kam një hall

Kam një hall
më të madh se lumi
me netë të tëra .
s’më zë gjumi
kështu dje
kështu sot
i përgjumur nëpër glob
mbuluar prej luksi

Anonim
në azil
pa mik e me myk
i mbyllur në terr
endem nëpër vetëvete
në anonimitet rroj
e vdes ngapak
çdo ditë

I zhdukur

Një gotë verë
një cigare
si në odat
shqiptare
shuaj mallin e vendliondjes

Pa shtëpi e katandi
shterg i humbur
në stinë vjeshte

Jam shumë larg
vetë syrgjyn
me një gotë
dhe tym duhani
rendis ditët
në rruzaret e vitit

Kush jemi

Kështu ishte
kur jetë
bënim me dreqërit

Brejtësit na e grisnin
dokumentin e identitetit
të mos e njohim
as shembëlltyrën tonë
në ujin e pusit

Na pyesnin: Kush jeni?
nga vini?
a ke dëshmi
për identitet

Ja këtë kartë ndërkombëtare
se këtu kemi ardhur
nga ferri ynë
se jemi në thelb
origjinal

Vizionarit

I.Rugovës

Jeta
hije e vogël
Për ëndrrën tonë
të madhe

Mbyll një portë
hap një portë
për të dalë në një moshë tjetër

Edhi dita
t’ mbledhim frutet
në atë pemë të jetës
në mungesën tënde

Dita e dhimbje se madhe

N’shekuj morti
u rritën brezat
duke pritur
të vish ti
me një fanar ardhmërie në dorë

Antihistorike

Sa herë ia shikoj fytyrën
mësuesit të historisë
më bëhet se lexoj
një pergamenë të lashtë
të zhubrosur nga vitet

ME MALLIN E BABAIT

SA NDIHEN PASOJAT
QË NA I LA PUSHTIMI
NA HODHI NË RRUGË GJARPRINJËSH
NË KËTË RRUGË MËRGIMI
NA NDAU NGA ATDHEU
NA NDAU NGA PRINDI
NA NDAU PIKË E PESË
ME MOTËR E VËLLA
NA QON MALLI PESHË
DY JETË KUSH SI KA
ISHIM SI FËMIJË
NË ATË KOHË SHTËRNGATE
I DASHUR BABA
PËR NE SA U RRËPATE
NA QOVE NË SHKOLLA
NA NGRITE PALLATE
POR SE LUMTURIA
NUK NA ZGJATI GJAT
LOT E MALL RINIA
NJËRI-TJETRIN LARG
TANI KUR E PRITNIM
NJË KOHË MË TË MIRË
SË BASHKU TË QMALLESHIM
NË ATDHEUN E LIRË
U DESH TË TUBOHEMI
TË THEMI LAMTUMIRË
I DASHURI BABA
O I SHTREJTI IM
SA SHPEJT JEMI NDA
TI SHKOVE N´AMSHIM
TË QOFTË I LEHTË DHEU
UNË DO TË KEM DURIM
DO TA QOJ RININË
UNË ME MALLIN TËND
PO LOT NUK DO T´DERDHI
TY TË TA BËJË RËND
PËR TY MALLI M´DJEG PËR HERA
KALON DIMRI-VJEN PRANVERA
SA HERË KTHEJ NGA VENDET TJERA
MË S´MË PRET BABAI TE DERA
SA MË SHUMË KOHA KALON
AQ MA SHUMË PO MË MUNGON
EDHE KULLA ISH BEZDISË
I MUNGON KREU I SHTËPISË
TMDHENJ E TË VEGJËL MË RRIJNË PRANË
KUSH SE ZINTE VENDIN TËND
DO T´KUJTOJ GJITHNJË ME MALL
KURORË LULESH DO TË HEDH MBI VARR




KETE POEZIE SHKRUJTI SHABAN QAKOLLI ME RESPEKT KUJTIM DHE NGUSHLLIM ENKAS PER MUA KUSHTUAR BABIT TIM!
UN E FALENDEROJ NGA ZEMRA MIKUN TIM ZOTIN SHABAN QAKOLLIN FALIMINDERIT DHE SHUM RESPEKT NGAANA IME!