ME MALLIN E LULEVE

First topic message reminder :

LETRA E NËNËS

Radhët i kishte shkruar

me lotët e saj

liqe i pafund

përmallimi

i derdhur nëpër fjalë

ata lot,ai mall

i saj,i përjetshëm

më djeg kahdo si zjarr.

AS NË JETË AS NË VARR

Më humbi shoku i shpirtit

e zhdukën pa gjurmë

cerberët e ferrit

as në jetë

as në varre

s’është as kund

s’është më as hija e tij

sepse tash ai është çdokund

duke i dhënë shpirt

gurit e drurit.

NJË DITË KUR TË KTHEHEM

Kur të kthehem një ditë

nga ky mall i ndyshkur

do të mbjellë ca lule

përmbi varrin e gjyshit

në male e nëpër fusha

do të bëj verime

do ta puth dhe baltën

kudo në tokën time

do ta shfryej dhe mallin

që gjatë më dogji flakë

në ndeja me babain tim

dhe me t’dashurën, nënën plakë

ta shuaj etjen time

që më ka përvëluar

atje nën hijen e shelgut

atje te ujëftohti krua

në mes njerëzve të mi

prore gjithmonë do qëndroj

kam me u djegë, me u shkri

dhe kurrë më vendin s’e lëshoj.

AMANETI I ATDHEUT

Njëra-tjetrën e shkelin stinët

dhe vjen një vit e shkel tjetrin

rrudhat në ballë e kokëthinjur

bredhin rrugëve, mërgimtarë

te praku lamë nënat e motrat qyqe

zogjtë të trembur bredhin vendeve tjera

shtëpitë atërore dikund mbuluar n’ferra

fole lumturie

jashtë atdheut nuk ka

kjo tokë e premtuar

në kokë na ka shpërla’

koha e atdheut lëngon

me dhembje me rënkim

dhe varret e t’parëve tanë

lëshojnë amanetin për kthim.

MALL PËR T’MITË

Në vetmi duke u errur

në vetmi duke u gëdhirë

ndërmend ju kam, njerëzit e mi t’mirë

se ç’po më djeg një mall për ju

si trung me zgavër mbetur n’këtë strehë

mendje e zemër më rrinë atje, në atë fole

në këtë tokë s’po më ngrohë as dielli

jetoj kohë të trishtuar dhe tash sikur dje

më ndihmoni t’kthehem përgjithmonë në Atdhe.

ATY RRON VEÇ NËNA

Pullazet e vjetëruara

vende-vende e lëshojnë pikën

e vetmuar rron veç nënë

jetën e kalon bashkë me frikën

tretë shikimin në ara t’bukës

ato mbushur përplot kaçuba

e vetmuar rri pranë stufës

pa djemë e pa çupa

ajo rron me shpresë, ne duke na prit’

numëron ditët e pleqërisë

i thotë zemrës së vet, duro

qëndro edhe ndonjë ditë.

GJENIUT TË SKENËS

(A.Moisiut)

Moisi i miri, Moisi or’ burrë

ti, aktori ynë i madh, s’tretesh kurrë

se nderë e nam t’dha nëna yte, Kavaja

aktor Europe me vepra zulm -mëdhaja

që nga rinia aktrimin e deshe

erdhe nga Shqipëria mu në mes Trieste

me vete more traditat e Durrësit t’lashtë

ti gjeni i skenës që studiove në Grac

me Jozef Kaincin, aktor dhe mik

ti arrite kulmet e artit skenik

interpretove Hamletin, Fedian,Romeon

se harrove kurrë, veç e nderove Atdheun

Në Vjenë, Berlin,Nju Jork

i trande skenat kudo aktrove

tashmë trupi në Lugano pushton përjetë

Moisi, ti rrënjë e shqipes, aktor i aktorëve.

KTHETRAT E VARFËRISË

Plagë dhembjesh në shpirtra

shpresa të humbura n’çdo stinë

cep më cep trojeve tona

dhembje t’ashpra që zemrat ngrinë

n’rendje drejt Evropës

me dorën e shtrime

në vend të lëmoshës

tek ndeshesh me krime

ah, njomëz, moj varfanjake

me t’tëndin, eh, t’bukurin shtat

vetëm për hir të një kafshate

ti ndeshesh me ndotësin në shtrat

ata që kënaqin epshet

s’janë tjetër veç një qelbësirë

sulen mbi shtatin tënd të freskët

Ah, ç’tmerr ky, moj varfanjake e mirë.

PENDIM I THELLË

Çdo lot që ka derdhur, nëna për mue

janë ngrirë n’shkrepa, ndër male e n’gurë

vështirë me prit’ ndonjëherë me u gëzue

sepse loti i nënës s’të lë të qetë kurrë

sa male e fusha i kam kaptue

aq larg vendlindjes aq larg shtëpisë

me pas dit’ kështu se ka me u pendue

as një hap jashtë portës unë s’e kisha nis’

vetëm zemra e nanës mundet me kuptue

sa është rropatur deri në rritje t’djalit

e në ditët e pleqërisë pranë mos me i qëllue

ndoshta s’mund t’ia gjej as gurët e varrit.

DHEMBJE

Zemrat mbeten pa dashuri

në thatësi tokat prehen

plot bar të egër

janë mbushur arat

plot vite pa gjumë, jetët

pleqët tek kujtojnë me mall

kohën e vjetër e t’shkuar

fëmijët rrisin shtatin

duke pritur n’takim t’atin

ndoshta t’gjitha kështu

fati i paska shkruar.