Kosovë hallemadhe

Krahëhapur gjithmonë na ke pritur
Orëmbarë në errësirën që të kaplojë,
Sy shqiponje të gjithëve na ke rritur
Ortekun për ta pritur kur të na vërshojë.

Velin e nusërisë ta ruajtëm gjithmonë,
Ëndrrat e të huajve për ty u zhbënë.
Hallemadhe në kraharor na shtrëngon,
Armiqtë do ti shtiem bari për të ngrënë.

Llogoreve qëndruam si shkëmb mali,
Ende na mbanë bashkë shpinë për shpinë,
Mortajën do ta heqim si djersë balli.

Atdhe e mëmëdhe ty të kemi
Dheu mjaltë në ty më duket
E kur të vdes varr në ty me më lënë.

II
Krahëhapur gjithmonë na ke pritur
Të rritur në mjerim e barkthatë,
Që të dalim zot na ka rritur
Gjithmonë nëpër luftëra shpatë më shpatë.

Nëpër djepa nënat ninullat na i kënduan
Për bukurinë tënde të pa skaj
Dhe për vuajtjet tua na treguan
Që të pinte gjakun kjo fiskajë.

Djepat përkunden ditë e natë
Këngët për ty vajin na e ndalin,
Dëgjonim si duhet shpëtuar nga kjo lëngatë.

Sot ato ninulla na kujtojnë,
Na bëjnë të bashkuar të jemi
Që plagët t’i shërojmë.

III
Orëmbarë në errësirën që të kaploi
Me llambë Diogjeni rrugën na ndriçove;
Pëllëmbë për pëllëmbë shtatin tënde ta mikloi
Me begatinë dhe bukurinë tënde më mishërove.

Shpatën e Demokleut më mësove ta mbaj
Nga llava e ujqve për t’u mbrojtur,
Që nga Karpatet u sulën të na përlajnë
Orekset e veta për ti shuajtur.

Velin e errësirës ma shpërndave
Në horizont shikimin e hodha
Dhe pashë vringëllimën e shpatave.

Nënat djepat përkundin pa përtesë
Dhe ninullat për ty ua këndojnë
Qumështi u jep forcë guxim shpresë.

IV
Syshqiponje të gjithëve na ke rritur
Ta shohim në thellësi bukurinë,
Ti shohim dhe pusitë duke u ngritur
Për tua ndaluar të huajve lakminë.

Të shohim të kaluarën tënde shpatëzhveshur
Të përgjakur e nënat me duar në djepa,
Kur i mësonin fëmijët shpatat për ti ngjeshur
Dhe jepnin vetë kushtrimin nëpër shkrepa.

Nënat djepat për ty me një anë i ndanin
Me bekim për në luftë i nisën
Në sy tu pamë dhe kohën e jataganit.

I pamë dhe varret duke u shtuar përditë,
Duke rënë në luftë me ujqërit
Edhe sytë kur të lotonin për tradhtitë.

V
Ortekun për ta pritur kur të na vërshojë
U ngritëm i madh e i vogël në këmbë,
Bijtë tu në kufi si parzmore qëndrojnë,
Syrin pishë për armikut pa iu trembë.

Uraganet me gjokse i pritëm,
U ngritën nga detet valët mur
Me ty nëpër kohë u rritëm
Balli të shndrit si bilur.

Nënat sërish pranë djepave plo,t
Duke përcjellë çdo brez për log,
Për lajme kobzeza në sy nuk ka lot.

Llavat e ujqërve përsëri ia mësynin
Për të pushtuar pëllëmbë për pëllëmbë
Dhe ku gjente pre eshtra thyenin.

VI
Velin e nusërisë ta ruajtëm gjithmonë
Ndër shoqe të jesh ballëhapur
Edhe atëherë kur zemra të rënkon
E të sulmonin luftë pa të shpallur.

Bukuria e jote të tjerëve u shton lakminë,
E lakmi më të madhe kishte ujku i çalë
Që për ty u mundua të krijoj mitin,
Por fëmijët tu për te ishin bërë halë.

Hallemadhe për ty djepa përkundën
Nëpër breza për të mbajtur gjallë,
Ujkut çalaman për t’ia prerë thundrën.

Miti u shthur pa u bërë legjendë
Karpatet do t’i lypin ujqërit
Që kur fëmijët tu dolën me penë.

VII
Ëndrrat e të huajve për ty u zhbënë,
Kur pena jote doli në shesh;
Ujkut çalaman qimet i kanë rënë
Se miti me të vërtetën u ndeshë.

Çalamanin e shndërruan në të shenjtë
E ngritën lartë në kupë të qiellit;
Këtë e kuptuan edhe fëmijët në shpërejë
Dhe sot më shumë na ndriçon dielli.

Nëpër djepa nënat vënë pushkë e laps,
Të kaluarën tënde në ninulla e këndojnë,
Bota sot nuk mundet për të zënë në kolaps.

Ballëlartë qëndro hallemadhe sot e mot
Për fëmijët tu që në djepa i përkund
Dhe mitet e legjendat që nuk zënë vend dot.

VIII
Hallemadhe në kraharor na shtrëngon
Për ulërimë ujqish në djepa na mësove
Dhe mitin për klyshin çalaman që lodron
Për dhembje gëzime dhe atëherë kur rënkove.

Na kalite tu përballojmë stuhive
Me penë e armë të bëjmë roje,
Me sy katër për të dalluar çdo hije
Nëse të mësyjnë ty hallemadhe.

Parzmore të gjithë rreth teje gardh
Nga gjoksi yt jehon zëri i kushtrimit
Për ta larguar këtë fis barbar.

Ninullat u këndohen djepave plotë
E nënat plotë jetë tok me fëmijë
Për të rënët në luftë asnjë pikë lot.

IX
Armiqtë do ti shtiem bari për të ngrënë
Edhe pse lakmia ende i mbanë,
Nuk do tu lëmë vend as në shpella e rërë
Për të mos i kthyer turitë në këto anë.

Ujkun çal ta ndjekin edhe të tjerët
Në daç në ferr, a Karpate të shkojnë,
Kundër teje hallemadhe as këta as të tjerët
Për jetë të jetëve nuk do të ulërijnë.

Nënat djepat do ti përkundin çdo ditë,
Ninullat më të bukura për ty ti këndojnë,
Filiza të rijnë për çdo brez për t’i rritë.

Ballëlartë mes shoqeve të jesh plotë jetë,
Në dasma e lindje kënga le të buças,
E rojet në kufi sy katër le të jenë.

X
Llogoreve qëndrove si shkëmb mali,
Bukurinë tënde e ruajte me nder
Edhe atëherë kur mbi ty krisi kiameti,
E mbi shtat tëndin ulëriu ujk e derr.

Të sulmuan nëpër shekuj një pas një
Llavë derrash arinj ujqish,
Kushtrimi fëmijët i rreshtonte për një,
Bukurinë tënde askush për të mos e grish.

Dielli po lind e djepat janë plotë,
Ninullat më të bukura do të dëgjojnë
Për të rënët asnjë pikë lot.

Uraganit të fundit gjokset i kemi vu beden
Kundër ujkut çalaman dhe këlyshëve të tij,
Nuk ka më legjendë as mitologji të rremë.

XI
Ende na bashkon shpinë për shpinë
Uraganit të fundit për ti bërë ballë,
I madh e i vogël duhet lënë shtëpinë
Që hallemadhja në log burrash të dalë.

E di që zemrën ta lëndojnë besëthyesit,
Sidomos për ata që hynë në llavë;
Ata janë sorollop sahanlëpirësish
E nuk dinë të gjorët se trajtohen skllavë.

Të atillëve djepat tua mallkoni,
Njollat e turpit në ballë do t’i kenë
Ndër shekuj o breza ti kujtoni.

Si parzmore të ngjeshur në kufirin tënd
Me penë e urti mitin për ta zhdukur
Për Shën Savën e çalë në një këmbë.

XII
Mortajën do ta heqim si djersë balli,
Që të ka molisur nëpër shekuj,
Në këto troje nuk do të vallëzojë më djalli
Në fron e lirë me shoqe për të ndejtur.

Do të stolisim me lulëkuqe kurorën
(E denjë je për stolisje të tillë),
Do të bëhen dasma me nuse e dasmorë
Kënga do të jehojë deri në qiell.

Duart e nuseve djepa do të përkundin
Së ardhmes do t’i këndojnë ninulla,
Stërkeqen e shekujve do ta shkundin.

Shenjë murtaje nuk do të kesh në mushkëri,
Krenaria jote do të bartet ndër breza,
Jehu i këngës do të dëgjohet shtëpi më shtëpi.

XIII
Atdhe e mëmëdhe ty të kemi
Çdo pëllëmbë me gjak do ta mbrojmë
Se jemi krenar që bijtë tu jemi
Dhe lirinë me ty do ta gëzojmë.

Plaga jote dhe mua më mundon,
Në valle me fëmijët tu jam hedh;
Kësaj radhe ujqërit do ti dëbojmë,
Breznive nuk do tua lëmë këtë zgjedhë.

Nëna ninullat kur mi këndonte
Për ujqërit që në djep më tregonte
E për luftë e dasma vazhdonte.

Fëmijëve të mi këtë murtajë mos me ua lënë,
Në valle me shok të mi kam hyrë,
Nuk mund të më shmang nga kjo luftë asgjë.

XIV
Dheu mjaltë në ty më duket
Edhe uji si verë njëqind vjeçe.
Në luftë për liri frika më humbet,
Do të çrrënjosim nga ty çdo të keqe.

Lumenjtë tu si damar gjaku
Fushat tua presin plor,
E nëntoka forcën e krahut
Për të bërë më madhështor.

Djepat përherë do të përkunden
Fëmijëve tu shëndet e jetë të gjatë
Ndër furtuna kurrë të mos tunden.

Dielli ka filluar të rrezojë tokën,
Fytyrat shndritin plotë shend,
Nënëloket në magje gatuajnë bukën.

XV
E kur të vdes varr në ty me më lënë
Se një fron të bukur ndër shoqe ke,
E të shoh fëmijët tu si dituritë nxënë
Për të ecur përpara frikë mos ke.

Të dëgjojë ditën më të bukur në jetë,
Kur fëmijët tu me daulle e këngë;
Do të japin kushtrimin për nëntor të tretë
Për dasmë të madhe të ngritëm në këmbë.

Djepat ti dëgjojë kur përkundën,
E vaji njomak të më vjen në vesh,
Që eshtrat në dhe të më lëkundën.

Dua të dëgjojë zërat gazmorë të buçasin
Në shkollë punë dasma e kudo në jetë,
E ushtarët në marshim kur tokën shkasin.

Shtator 1993
Burgu i Qarkut, Prizren

Evropa le te ket bere

Shqiperia te kete

Ta lumsha moj Kosove

Se Mosken e perule

Se koha ka ardhe

Koha arberore

Vjen nje re e bardhe

Nje deshire Kosove

Se ishim te etur

Merak na kishte mbetur

Me buze te qeshur le te mbyllet ky shekull

shume te bukura

vertet te bukura